Στη φωτογραφία του 1789 βλέπουμε ολοκάθαρα (ανάμεσα από τις γκιλοτίνες) από τη μια μεριά τα δύο χέρια του φεουδάρχη που παραδίδει, και από την άλλη τα δυο χέρια του αστού που την αποσπά.
Αντίθετα, σε όλες τις αποτυχημένες επαναστατήσεις, από την εξέγερση του Σπάρτακου το 73-72 π.χ. μέχρι την κομμούνα των Παρισίων το 1870, παρατηρούμε ένα μπέρδεμα, μια θολούρα στην συγκεκριμένη φωτογραφία. Βλέπουμε μόνο τα δύο πρώτα χέρια, το πρώτο ζευγάρι που είναι έτοιμα να παραδώσουν την ιδιοκτησία (η οποία παραδίδεται άνευ όρων), αλλά δεν βλέπουμε το άλλο ζευγάρι χεριών να την αποσπά, να την παραλαμβάνει, σαν να μην θέλει κανένας να την αναλάβει, να την ακουμπήσει κάπου. Στην επανάσταση της κομμούνας μάλιστα, οι επαναστάτες δεν ήξεραν να χειριστούν ακόμη και το ζήτημα της κρατικοποίησης των τραπεζών.
Πάμε μια στιγμή πίσω στο 1917. Βάζουμε τη φωτογραφία μας στο μικροσκόπιο και ψάχνουμε. Και εδώ βλέπουμε τα χέρια του Τσάρου (συμβολικά λέω, γιατί όλη η τσαρική οικογένεια είχε φύγει πριν κάτι μήνες), να παραδίδει την ιδιοκτησία, από την άλλη μεριά όμως, μέσα στο κουρνιαχτό της επανάστασης. Δεν βλέπουμε όμως το άλλο ζευγάρι των ζωντανών, συγκεκριμένων, όχι αοράτων χεριών, να την υποδέχεται με κάποιο συγκεκριμένο χρονοδιάγραμμα (χώρος-χρόνος). Έτσι άρχισαν οι πειραματισμοί, πολεμικός κομμουνισμός, κολχόζ, σολφόζ, αλλά και η εξέγερση της Κρονστάνδης. Εδώ πρέπει να πούμε ότι ακόμη και το 1945, στις υπό ανάδειξη Λαϊκές Δημοκρατίες, τα πειράματα συνεχίζονταν (βλέπε αναταραχές στην Αν. Γερμανία, λίγο μετά στην Πολωνία, το 1956 στην Ουγγαρία, το 1968 στην Τσεχοσλοβακία. Και κάπως έτσι φτάνουμε στην κατάρρευση του 1989. Εδώ νά κάνουμε μια μεγάλη παύση.
Ας δούμε και αυτή τη σκηνή, αυτή τη φωτογραφία της κατάρρευσης. Τι βλέπουμε; Ωιμέ, ωιμέ! Εδώ βλέπουμε το αντίστροφο. Βλέπουμε δύο ζωντανά χέρια να αποσπούν βίαια, την κοινή ιδιοκτησία, αλλά δε βλέπουμε κανένα άλλο ζευγάρι να την παραδίδει. Υπάρχει κενό, υπάρχει vacuum. Μεγάλο μπέρδεμα, μεγαλύτερο και από του 1917. Για να εξαφανίσουμε αυτό το κενό είμαστε υποχρεωμένοι να γυρίσουμε στον Οκτώβρη του 1917. Μόνο έτσι συμπληρώνεται το παζλ. Δεν είναι δύσκολο. Και αυτή την επιστροφή φοβάται και τρέμει η Δύση. Φοβάται την επιστροφή της ιστορίας στη Ρωσία (και στις πρώην), για αυτό και κάνει το παν εναντίον της.
Υ.Γ: Βέβαια και η νέα άρχουσα τάξη της Ρωσίας (πρώην αξιωματούχοι του κόμματος, η λεγόμενη νομενκλατούρα) έχει κάθε λόγο να φοβάται.
Η ιστορία θα την ρωτήσει:
“Ποια χέρια σου παρέδωσαν την ιδιοκτησία ενός ολόκληρου λαού, το 1989;”
Στη φωτογραφία, θα του πει:
“Μόνο τα δικά σου (βρώμικα) χέρια, βλέπω!”
Τσούνης (Βοστινιώτης) Παναγιώτης
Οικονομολόγος
Δεκέμβριος 2020
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου