Ο Ραγκούσης, ο ταξιτζής και ο Νασρεντίν Χότζα

Μια φορά, λοιπόν κι έναν καιρό, δύο αντίδικοι, επήγανε λέει στον Νασρεντίν Χότζα, να τους λύσει μια διαφορά. Αρχίζει ο πρώτος: -Έτσι κι έτσι έχει η υπόθεση Νασρεντίν, κι ανέπτυξε τα επιχειρήματα του! Σκέφτηκε λίγο ο Νασρεντίν: -Δίκιο έχεις του λέει! -Περίμενε λίγο Νασρεντίν, του λέει ο δεύτερος, πρέπει να ακούσεις κι εμένα, κι ανέπτυξε κι αυτός με κάθε λεπτομέρεια τις απόψεις του! Σκέφτηκε ξανά ο Νασρεντίν και λέει και στον δεύτερο: -Δικιο έχεις. Λίγο πιο πέρα στεκοταν η γυναίκα του Νασρεντίν που είχε ακούσει όλη τη συζήτηση: -Για κάτσε ρε άνδρα μου. Ή ο ένας έχει δίκιο ή ο άλλος! Σκέφτηκε ξανά ο Νασρεντίν και τι της λέει: -Δίκιο έχεις γυναίκα.

Μετά τον Καπιταλισμό τί?

(Click here to read this article in English)
Αλήθεια πόσο μπορεί να διαρκέσει ένα κοινωνικό σύστημα; Αν εξετάσουμε ιστορικά την διάρκεια ζωής του κάθε συστήματος, διαπιστώνουμε ότι το επόμενο ζει λιγότερο από το προηγούμενό του!
Ο Καπιταλισμός, που στις μέρες μας τελειώνει, έχει μια διάρκεια ζωης 500 περίπου ετών, που είναι πολύ λιγότερα από εκείνα του Φεουδαρχισμού, ο οποίος με τη σειρά του ήταν πολύ μικρότερος σε διάρκεια απ' όσο διήρκεσε η Δουλοκτητική κοινωνία.Το επόμενο μετά τον Καπιταλισμό κοινωνικό σύστημα, σύμφωνα με αυτήν την λογική, θα πρέπει να έχει πολύ μικρότερη διάρκεια ζωής!
Αν θελήσουμε να παραστήσουμε με μαθηματικό τρόπο αυτήν την εξέλιξη αρχίζοντας από την προϊστορία της ανθρωπότητας μέχρι σήμερα, μπορούμε να πούμε ότι είναι κάτι σαν μια φθίνουσα σειρά (από τα δεξιά προς τα αριστερά) της σειράς των χρυσών αριθμών (της σειράς Fibonacci για τους Μαθηματικούς)!

Που να το καταλάβει η Αριστερά

Η Ευρωπαϊκή Ένωση δεν έγινε πριν 50 χρόνια για να διαλυθεί σήμερα! Η Ε.Ε είναι δημιούργημα σύγκλισης τεραστίων υπερεθνικών οικονομικών συμφερόντων. Συμφερόντων που τα εθνικά κάθε χώρας σύνορα, τους ήταν εμπόδιο. Όχι μόνο δεν πρόκειται να διαλυθεί εις « τα εξών συνετέθη», όπως μερικοί προβλέπουν, αλλά αντίθετα η συνοχή της, πάσει θυσία, θα μεγαλώσει! Και αυτό θα γίνει για δυο λόγους:
1) Μόνο έτσι, ενωμένη και με μεγαλύτερη συνοχή απ ότι είχε πριν, θα μπορέσει να «παίξει», να πρωταγωνιστήσει στην παγκόσμια οικονομία, μόνο έτσι θα μπορέσει να ανταγωνιστεί τις ανερχόμενες οικονομίες της Κίνας, της Ινδίας, της Βραζιλίας, της Ρωσίας, της Ν. Αφρικής.(άιντε να βάλουμε και της Αμερικής)!

Η «άγνωστη» παράμετρος της Οικονομίας

(Click here to read this article in English)
(Clicka qui per leggere questo articolo in Italiano)
Η τραγωδία  με την σημερινή παγκόσμια οικονομική κρίση, είναι ότι ψάχνουμε για «εθνική» λύση σε ένα παγκόσμιο πρόβλημα, ξεχωριστή για κάθε χώρα. Ακόμη πιο τραγικό είναι ότι δεν ψάχνουμε τη λύση εκεί που πρέπει, στον τόπο και το χρόνο της παραγωγικής διαδικασίας (δηλαδή στις επιχειρήσεις, στα εργοστάσια κλπ), εκεί που βγαίνουν τα υλικά αγαθά, ο πλούτος της κάθε κοινωνίας, αλλά την ψάχνουμε όσο γίνεται πιο μακριά (σε χρηματιστήρια, τράπεζες και σε παρόμοια «αγαθόεργα» Ιιδρύματα, ακόμη και σε Εκκλησίες). Η περίπτωση θυμίζει εκείνο το ανέκδοτο που ένας μεθυσμένος, έψαχνε ένα βράδυ, να βρει τα κλειδιά του σπιτιού του,  όχι όμως εκεί που τα είχε χάσει, αλλά κάτω από μια κολόνα φωτισμού, γιατί εκεί είχε φως. Εμείς πιστεύουμε ότι πρέπει να ψάξουμε τη λύση (λέμε ακόμη μια φορά), στον τόπο και στο χρόνο (process) της παραγωγικής διαδικασίας. Ας πάρουμε όμως τα πράγματα από την αρχή.

Συγχωρητέο αμάρτημα (culpa levis)

Στον πρόλογο της πρώτης γερμανικής έκδοσης του «Κεφαλαίου» (Λονδίνο 25-07-1867) ο Μαρξ έγραφε: “Στο πεδίο της Πολιτικής Οικονομίας, η ελεύθερη επιστημονική έρευνα δεν αντιμετωπίζει μονάχα τον εχθρό που αντιμετωπίζει σ όλα τα άλλα τα πεδία. Η ιδιόμορφη φύση της ύλης που πραγματεύεται, προκαλεί στο πεδίο της μάχης ενάντια της τα πιο βίαια, μικροπρεπή και μισητά πάθη της ανθρώπινης ψυχής, τις μαινάδες του ατομικού συμφέροντος. Η υψηλή αγγλικανική εκκλησία λ.χ, περισσότερο συγχωράει μια επίθεση ενάντια στα 38 από τα 39 άρθρα της πίστης της, παρά μια επίθεση ενάντια στο 1/39 των χρηματικών της εισοδημάτων. Σε σύγκριση με την κριτική των πατροπαράδοτων σχέσεων ιδιοκτησίας σήμερα κι αυτός ο αθεϊσμός είναι ένα culpa levis” (=συγχωρητέο αμάρτημα).

Αντί προλόγου

Η Πολιτική είναι Επιστήμη. Μια Επιστήμη όπου σε έναν (Ευκλείδειο) χώρο με εκατομμύρια διαφορετικές συνιστώσες-συμφέροντα πρέπει να βρούμε μια κοινή συνισταμένη που θα οδηγήσει μια Κοινωνία ένα βήμα μπροστά.
Δεν υπήρχε ποτέ στην ιστορία της ανθρωπότητας ιδανική κοινωνία., παρά μόνο μια κοινωνία λίγο καλύτερη από την προηγούμενη. Αυτό συνεβαινε πάντοτε.
Ένα πράγμα που πρέπει να καταλάβουν οι πάντες, ακόμη και αν δεν μπορούν να καταλάβουν τίποτε άλλο, είναι ότι αυτό που καθορίζει κάθε φορά το « Κοινωνικό Είναι » σε οποιοδήποτε εποχή και οποιοδήποτε μέρος του κόσμου είναι οι σχέσεις ιδιοκτησίας που επικρατούν κάθε φορά (στα μέσα παραγωγής πρώτα απ όλα)!

Η αξιοπρέπεια του επιστήμονα

Στο προηγούμενο άρθρο που είχε τίτλο «Το φωτοστέφανο των Ιατρών», βγάλαμε το συμπέρασμα ότι «δεν καθορίζει η συνείδηση τη ζωή, αλλά η ζωή καθορίζει τη συνείδηση» (από τον προπερασμένο αιώνα κι αυτό). Στην περίπτωση που εξετάζουμε, σημαίνει ότι: Ο γιατρός (ο νομικός, ο παπάς, ο ποιητής, ο άνθρωπος της Επιστήμης, και οι υπόλοιποι), δεν ζούνε σε κάποια ιδανική, αταξική κοινωνία αλλά σε μια ταξική, ως εκ τούτου είναι υποχρεωμένοι «να παίξουν» με τους γραπτούς και άγραφους κανόνες του παιχνιδιού, με τις υπάρχουσες, στην χώρα, σχέσεις ιδιοκτησίας. Όσο και αν θέλουν υποκειμενικά να ανυψωθούν πάνω από αυτές τις σχέσεις, η ζωή απέδειξε ότι είναι αδύνατον να το καταφέρουν, οι περισσότεροι δεν διαθέτουν καν ιδεολογικά «αντισώματα». Η συμπεριφορά τους είναι κάτι σαν Δαρβινική προσαρμογή.

Το «φωτοστέφανο» των Ιατρών

Η παρακάτω διαπίστωση έγινε τον προπερασμένο αιώνα! «Η αστική τάξη αφαίρεσε το φωτοστέφανο απ' όλα τα, ως τότε, αξιοσέβαστα επαγγέλματα που τα αντίκριζαν με θρησκευτική ευλάβεια. Το γιατρό, το νομικό, τον παπά, τον ποιητή, τον άνθρωπο της επιστήμης, τους μετέτρεψε σε μισθωτούς εργάτες της». Και λίγο πιο κάτω «Κάθετί το κλειστό και στάσιμο εξατμίζεται, κάθετί το ιερό βεβηλώνεται και στο τέλος οι άνθρωποι αναγκάζονται ν' αντικρύσουν με νηφάλιο μάτι τη θέση τους στη ζωή και τις αμοιβαίες σχέσεις τους» (βλέπε Μαρξ-Ενγκελς-Μανιφέστο σελ.29).