Η φράση ανήκει στον Μέγα Ναπολέοντα, που ήθελε να πει ότι στην Πολιτική, μερικές φορές ένα λάθος μπορεί να είναι πιο βαρύ και από ένα έγκλημα. Και όταν ένα τέτοιο λάθος γίνεται όχι μια αλλά χίλιες φορές, τότε μιλάμε για διαρκές λάθος (=Έγκλημα). Στο Πολιτικό μας σύστημα, το διαρκές λάθος δεν είναι τίποτε άλλο από την εφαρμογή του υπάρχοντος φορολογικού συστήματος. Δεν μιλάμε μόνο για την Ελλάδα.
Υπήρχαν εποχές, σε άλλες πιο ανεπτυγμένες από την Ελλάδα χώρες, που η άρχουσα τάξη (π.χ της Αγγλίας), πάνω στον παραλογισμό της, είχε βάλει φόρο στα νοικοκυριά, ανάλογα με τον αριθμό των παραθύρων του κάθε σπιτιού. Σε άλλες χώρες (π.χ. στη Γαλλία) φορολογούσαν ακόμη και με το πόσα σκυλιά είχε κάθε σπίτι. Στην Αγγλία λοιπόν, αναγκάστηκαν να κλείσουν ή να χτίσουν τα παράθυρα τους, στην δε Γαλλία, να αφήσουν ελεύθερα τα σκυλιά τους! Γέμισαν οι πλατείες των πόλεων από... αδέσποτα. Αποτέλεσμα: ένα τέτοιο (λυσσασμένο) σκυλί, δάγκωσε ένα βουλευτή που ήταν και ο εισηγητής αυτού του νομοσχεδίου. Πέθανε από λύσσα (ο βουλευτής), ο σκύλος εξαφανίστηκε και τον έψαχνε η αστυνομία χρόνια!
Το Φορολογικό έχει εκατομμύρια «θύματα», τόσα που ούτε όλες οι θρησκείες όλων των εποχών δεν είχαν. Μεταξύ των «θυμάτων» πρέπει να κατατάξουμε και ορισμένους «ριζοσπάστες» οικονομολόγους , που αντί να ψάξουν και να βρουν την ρίζα του προβλήματος, σκαρφαλώνουν στο πιο ψηλό κλαρί για να βγάλουν από εκεί διάφορα γενικά και αόριστα περί δικαιοσύνης ή περί ανυπακοής κηρύγματα, κοιτάζοντας κατά διαστήματα τον ουρανό, περιμένοντας την θεία φώτιση. Τι να πούμε για τους άλλους, για τους οικονομολόγους εκείνους, τους εκπροσώπους του νεοφιλελευθερισμού; Αυτοί κρατάνε ευλαβικά το Ευαγγέλιο με τους κανόνες που τους έχει υπαγορεύσει το κάθε λογής ΔΝΤ ή ΕΕ ή ΚΕΤ, φροντίζοντας για την πιστή εφαρμογή τους. (Πάλι καλά γιατί το άλλο Ευαγγέλιο επιτάσσει και πολλά άλλα πράγματα και μεταξύ αυτών και τον ευνουχισμό ως την απαρχή της κοινωνικής μεταρρύθμισης για το άτομο - Κατά Ματθαιον, 25). Τελικά μωραίνει ο Θεός ον βούλεται απωλέσει.
Για να τα πάρουμε τα πράγματα με τη σειρά: Τα φορολογικά συστήματα όπως τα γνωρίσαμε μέχρι σήμερα, ισοδυναμούν με ευνουχισμό της οικονομίας, του οικονομικού συστήματος γενικότερα. Για να εξηγούμαστε: Τόσο του Καπιταλιστικού όσο και του Σοσιαλιστικού Συστήματος. Το σφάλμα είναι στην... εκκίνηση. Στην πρωταρχική σκέψη, σύμφωνα με την οποία πρέπει να παίρνουμε από αυτούς που βγάζουνε περισσότερα (τους πλουσίους) και να τα δίνουμε σε αυτούς που βγάζουνε λιγότερα (στους πτωχούς). Λάθος! Αυτή η άποψη ισοδυναμεί με θεσμοθετημένη ζητιανιά που προσβάλει βάναυσα την αξιοπρέπεια και την νοημοσύνη των φτωχών, γιατί τελικά φορολογεί τους φτωχούς ανάλογα με τα έσοδα της ζητιανιάς τους. Πόσα ζητιάνεψες αυτήν την χρονιά; Τόσα; Πλήρωσε 10, 20, 30 τοις εκατό φόρο! Αυτό το τεστ νοημοσύνης, και αυτήν την θεσμοποιημένη ζητιανιά κάθε χρόνο, η άρχουσα τάξη την ανανεώνει, φέρνοντας στην Βουλή για ψήφιση κάθε φορά ένα νομοσχέδιο, που τη νμια φορά μας φορολογεί ανάλογα με τα παράθυρα μας, την άλλη ανάλογα με τα σκυλιά μας, την επόμενη ανάλογα με τους ίππους του αυτοκινήτου μας, αργότερα ανάλογα με τα τετραγωνικά του σπιτιού μας, τα κυβικά της μηχανής μας, και σε λίγο ανάλογα με την ηλικία της πεθεράς μας και όποιος αντέξει, κλείνοντας κάθε φορά με το ίδιο φαρισαϊκό τροπάριο ότι «Πρέπει να πάρουμε από αυτούς που βγάζουν περισσότερα και να τα δώσουμε σε αυτούς που βγάζουν λιγότερα».
Το γράφαμε και παλαιότερα ότι είναι αστείο να πιστεύουμε ότι η άρχουσα τάξη κάθε χώρας «κόβεται» να εφαρμόσει την Μαρξιστική αρχή σύμφωνα με την οποία «από τον καθένα σύμφωνα με τις δυνάμεις του, στον καθένα σύμφωνα με τις ανάγκες του» (Μαρξ, Κριτική του προγράμματος Gotha, σελ.23). Η παραπάνω φράση δεν έχει καμία σχέση με την φορολογική πολιτική αλλά με μια άλλη κοινωνία!
Οι παραπάνω οικονομολόγοι μόνο ένα πράγμα είναι ανίκανοι να σκεφτούν, ότι:
Όσο απομακρυνόμαστε από τον τόπο και τον χρόνο της παραγωγικής διαδικασίας, τόσο πιο εξωφρενικές οικονομικές θεωρίες βγάζουμε. Ας το πούμε ακόμη μια φορά: Η φορολογία δεν πρέπει να έχει σχέση ούτε με τα έσοδα, ούτε με τα έξοδα, ούτε με τα καθαρά κέρδη μιας επιχείρησης, παρά μόνο με τον αριθμό των εργαζομένων σε μια επιχείρηση και με τίποτε άλλο! Δεν χρειάζεται ούτε ΦΠΑ, ούτε ΧΠΑ, ούτε ΨΠΑ! Πλήρης ανάπτυξη της παραπάνω θέσης γίνεται στο Τέταρτο Κεφάλαιο: «Το κράτος και το φορολογικό εφ' άπαξ». Για την κατανόηση του δεν χρειάζονται ανώτερα μαθηματικά, παρά μόνο οι τέσσερις αριθμητικές πράξεις, πιο συγκεκριμένα: δυο πολλαπλασιασμοί, μια διαίρεση και μια πρόσθεση. Είναι τόσο απλό. Χωρίς υπερβολή μπορούμε να το συστήσουμε και στην Τρόικα να μας πει την γνώμη της.
Η κινητήρια δύναμη μιας αλλαγής (μεταρρύθμισης, επανάστασης κλπ) ποτέ δεν ήταν η ζητιανιά αλλά το αίσθημα της αξιοπρέπειας, χιλιάδων, εκατομμυρίων ανθρώπων.
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου