Ερώτηση: -Αλήθεια τι είναι σε τελική ανάλυση ένα νόμισμα; Απάντηση: -Τίποτε λιγότερο και τίποτε περισσότερο από μια γραπτή υπόσχεση! Μια υπόσχεση που φέρει και την επίσημη σφραγίδα και υπογραφή του Κράτους (του κεντρικού τραπεζίτη), ότι με αυτό το χαρτί, σε αυτή τη χώρα (γεωγραφικός χώρος), μπορείς ανά πάσα στιγμή (πραγματικός χρόνος) να αγοράσεις 1 κιλό ψωμί, 2 κιλά ζάχαρη, 3 μέτρα ύφασμα, 14 ζευγάρια κάλτσες, 15 γραμμάρια ασήμι, 1 γραμμάριο χρυσό, και ότι άλλο ποθεί η ψυχή σου! (Το τελευταίο σηκώνει συζήτηση).
Όλα καλά μέχρι εδώ. Ας δούμε τώρα πώς λειτουργεί αυτό το πράγμα, σε μια χώρα όπως π.χ στην Ελλάδα. Ας υποθέσουμε ότι αυτόν τον κατάλογο με τα παραπάνω προϊόντα, το Ελληνικό κράτος, τον ανεβάζει κάπου ψηλά, π.χ στην κορυφή του Ολύμπου, για να μπορούν να τον βλέπουν όλοι (και οι Έλληνες και οι ξένοι και οι εξωγήινοι). Αν λοιπόν στην κορυφή του Ολύμπου, έχουμε αναρτημένη αυτή την υπόσχεση (τη σημαία της δραχμής), σημαίνει ότι η υπόσχεση αυτή ισχύει, αυτός ο κατάλογος που ας πούμε ότι είναι τοποθετημένος ακριβώς στη βάση του ιστού, (κάτι σαν ο κατάλογος του εστιατορίου) ο κατάλογος αυτός ισχύει υποχρεωτικά και οπωσδήποτε σε όλη την Ελληνική επικράτεια, και όχι μόνο για έναν δικό μας άνθρωπο, αλλά και για έναν ξένο π.χ για έναν Ιταλό, Γάλλο, Γερμανό, Αμερικανό, εξωγήινο κ.ο.κ. που θα θελήσει με αυτό το δικό μας νόμισμα να αγοράσει κάτι στη χώρα μας.
Όσο πιο μεγάλος και πιο πλούσιος είναι ο κατάλογος μας, όσα πιο πολλά και χρήσιμα πράγματα μπορούμε να παράξουμε εδώ στη χώρα μας (ή να έχουμε διαθέσιμα, έστω κι αν δεν παράγονται εδώ), δηλαδή όσα περισσότερα μπορεί να πάρει, να αγοράσει κάποιος εδώ ή σε μια τρίτη χώρα με το δικό μας νόμισμα, τόσο πιο μεγάλη αξία έχει το νόμισμα μας και τόσο η υπόσχεση για την οποία μιλήσαμε στην αρχή, ανταποκρίνεται στην πραγματικότητα.
Αλλά εδώ ας αλλάξουμε σελίδα. Τι γίνεται στην περίπτωση που μια μέρα πήραμε την απόφαση να κατεβάσουμε την σημαία της δραχμής και να αναρτήσουμε μια άλλη υπόσχεση στην κορυφή του Ολύμπου, που έχει άμεση σχέση ας πούμε με το Ευρώ (το δολλάριο ή τη στερλίνα κ.ο.κ). Αμέσως το μάτι μας, ακόμη και το μάτι ενός τυφλού, θα πέσει στον κατάλογο που βρίσκεται όπως είπαμε στη ρίζα του ιστού, στον Όλυμπο. Αν ο κατάλογός μας παραμένει να είναι ο ίδιος, τότε υπάρχει πρόβλημα. Αν παραμένει ο ίδιος τότε δεν είχε κανένα νόημα η υποστολή της μιας σημαίας (δραχμής)και η ανάρτηση της άλλης (Ευρώ). Η αλλαγή του νομίσματος θα είχε νόημα μόνο αν μπορούσαμε αμέσως, την ίδια στιγμή με την ανάρτηση της σημαίας του Ευρώ ή πιο σωστά τις προηγούμενες μέρες, βδομάδες ή χρόνια, να διευρύνουμε και να πλουτίσουμε τον κατάλογό μας. Εδώ αρχίζουν τα όργανα. Δεν μπορούμε (ή πιο σωστά δεν μπορέσαμε την 01/01/2001) από τη μια στιγμή στην άλλη να διευρύνουμε τον κατάλογό μας, έτσι ώστε οποιοσδήποτε Έλληνας ή ξένος να μπορεί να αγοράσει εδώ, στην Ελλάδα, όσα θα αγόραζε και με την ίδια τιμή, με το ίδιο το Ευρώ στη Γερμανία (δολάριο στις ΗΠΑ, στερλίνα στην Αγγλία κ.ο.κ). Έτσι το Ευρώ του Έλληνα, στον Ελλαδικό χώρο, δεν έχει την ίδια αξία με το Ευρώ του Γερμανού στη Γερμανία, αν και έχει ακριβώς την ίδια εμφάνιση, αν και είναι τυπωμένο στο ίδιο τυπογραφείο, ακριβώς γιατί ο κατάλογός των προϊόντων μας στην Ελλάδα είναι πολύ φτωχός, πολύ μικρός σε σύγκριση με τον κατάλογο των προϊόντων της Γερμανίας.
Kαταλήξαμε στο συμπέρασμα ότι εκείνο που καθορίζει κάθε φορά την αξία του νομίσματος μιας χώρας, είναι πρωτίστως η μάζα και η ποιότητα (ο κατάλογος) των προϊόντων, των αγαθών που μπορείς να αγοράσεις με αυτό το συγκεκριμένο νόμισμα σε μια συγκεκριμένη στιγμή, στην εκάστοτε χώρα. Αυτό είναι που καθορίζει κάθε φορά και την ισοτιμία των νομισμάτων και τίποτε άλλο. (Στον κατάλογο των προϊόντων περιλαμβάνονται και νομίσματα τρίτων χωρών η ακόμη και του χρυσού). Αν σε μια στιγμή, σε μια χώρα δεν βρίσκεις να πάρεις αυτό που θέλεις επέρχεται αυτόματα η υποτίμηση του νομίσματος αυτης της χώρας (βλέπε υποτίμηση της Στερλίνας κατά 14% με τη σπέκουλα του Σόρος την περίοδο του '90). Οι παλιότεροι θα θυμούνται επίσης ότι στην κατοχή του '41, έδινες μια χρυσή λίρα για να πάρεις ένα τενεκέ λάδι. Τόσο πολύ είχε υποτιμηθεί η αξία του χρυσού. Όσο παράξενο και αν ακούγεται, αυτό έγινε και επί των ημερών μας, όταν μπήκαμε στο Ευρώ. Ενώ πρώτα με 50 δραχμές μπορούσαμε να αγοράσουμε ένα μπουκαλάκι νερό, αμέσως αμέσως, με την εισαγωγή του ευρώ, η τιμή του νερού αυξήθηκε στις 175 δραχμές. Είναι γνωστά αυτά. Εδώ θα ρωτήσει κανείς, μα καλά είχαμε στην Ελλάδα έλλειψη νερού από τν μια στιγμή στην άλλη; Όχι βέβαια, αλλά με την εισαγωγή του ευρώ, είχαμε έλλειψη από μια μεγάλη σειρά άλλων προϊόντων που έπρεπε να είναι γραμμένα στον κατάλογο της σημαίας του Ευρώ αλλά εμείς δεν τα είχαμε. Αυτό είχε την αντανάκλαση του και στην τιμή του νερού. Υποτιμήθηκε δηλ. το Ευρώ εντός του Ελλαδικού χώρου, ακριβώς γιατί ο κατάλογος μας είναι και εξακολουθεί να είναι φτωχός και μικρός. Καταλήγουμε στο συμπέρασμα ότι η εισαγωγή του ευρώ την 01/01/2001 ήταν τουλάχιστον αντιεπιστημονική πράξη, και όχι μόνο για τη δική μας χώρα, αλλά για όλες τις χώρες του Νότου που είχαν επίσης φτωχό κατάλογο!
Και εδώ έρχεται η ερώτηση: -Μέχρι πότε θα είναι έτσι; Απάντηση: -Πάντοτε, ή πιο σωστά μέχρι η Ελλάδα (και οι άλλες χώρες του Νότου) να πιάσουν την οικονομική ανάπτυξη της Γερμανίας, δηλαδή ποτέ. Και αυτό, όχι γιατί οι λαοί αυτών των λαών είναι ανίκανοι για κάτι τέτοιο, αλλά γιατί η Γερμανία κάνει το παν να μην την φτάσουμε. Στην κυριολεξία μας ακριβοπληρώνει για να εξαθλιωθούμε. Είναι τα λεγόμενα δις της εξαθλίωσης. Μας ακριβοπληρώνει για να ξεριζώσουμε τις ελιές μας, τις πορτοκαλιές μας, τα αμπέλια μας, να αποσύρουμε τα καΐκια μας, και ο κατάλογος είναι μακρύς. Και αυτό μέσα σε μια Ε.Ε, όπου ένας από τους βασικούς της στόχους, μιλάει για τη σύγκλιση των οικονομιών των χωρών-μελών.
Και για να έρθουμε στο δια ταύτα, τι πρέπει να κάνουμε τώρα; Φτάσαμε στο σημείο να αναρωτιόμαστε, -Να ζεί κανείς (με το Ευρώ) ή να μη ζει. Εφ' όσον αποδείξαμε ότι η εισαγωγή του ευρώ το 2001 ήταν μια αντιεπιστημονική πράξη, και εφ' όσον η σύγκλιση των οικονομιών των κρατών-μελών στο ορατό μέλλον είναι αδύνατη, δεν μένει παρά να συμπεράνουμε ότι η διάλυση αυτής της Ε.Ε είναι ζήτημα χρόνου. Μετά θα ακολουθήσει μια άλλη Ε.Ε και σχετικά με το νόμισμα των κρατών, θα ακολουθήσει μια πραγματικά επιστημονική πράξη, η εφαρμογή του συστήματος viremens, που δε θα χρειάζεται ούτε η δραχμή στην Ελλάδα, ούτε η λίρα στη Ιταλία, ούτε το φράγκο στην Γαλλία κ.ο.κ. Αλλά αυτά τα γράφαμε εδώ και πολύ καιρό.
Τσούνης (Βοστινιώτης) Παναγιώτης
Οικονομολόγος
Απρίλης του 2017
Όσο πιο μεγάλος και πιο πλούσιος είναι ο κατάλογος μας, όσα πιο πολλά και χρήσιμα πράγματα μπορούμε να παράξουμε εδώ στη χώρα μας (ή να έχουμε διαθέσιμα, έστω κι αν δεν παράγονται εδώ), δηλαδή όσα περισσότερα μπορεί να πάρει, να αγοράσει κάποιος εδώ ή σε μια τρίτη χώρα με το δικό μας νόμισμα, τόσο πιο μεγάλη αξία έχει το νόμισμα μας και τόσο η υπόσχεση για την οποία μιλήσαμε στην αρχή, ανταποκρίνεται στην πραγματικότητα.
Αλλά εδώ ας αλλάξουμε σελίδα. Τι γίνεται στην περίπτωση που μια μέρα πήραμε την απόφαση να κατεβάσουμε την σημαία της δραχμής και να αναρτήσουμε μια άλλη υπόσχεση στην κορυφή του Ολύμπου, που έχει άμεση σχέση ας πούμε με το Ευρώ (το δολλάριο ή τη στερλίνα κ.ο.κ). Αμέσως το μάτι μας, ακόμη και το μάτι ενός τυφλού, θα πέσει στον κατάλογο που βρίσκεται όπως είπαμε στη ρίζα του ιστού, στον Όλυμπο. Αν ο κατάλογός μας παραμένει να είναι ο ίδιος, τότε υπάρχει πρόβλημα. Αν παραμένει ο ίδιος τότε δεν είχε κανένα νόημα η υποστολή της μιας σημαίας (δραχμής)και η ανάρτηση της άλλης (Ευρώ). Η αλλαγή του νομίσματος θα είχε νόημα μόνο αν μπορούσαμε αμέσως, την ίδια στιγμή με την ανάρτηση της σημαίας του Ευρώ ή πιο σωστά τις προηγούμενες μέρες, βδομάδες ή χρόνια, να διευρύνουμε και να πλουτίσουμε τον κατάλογό μας. Εδώ αρχίζουν τα όργανα. Δεν μπορούμε (ή πιο σωστά δεν μπορέσαμε την 01/01/2001) από τη μια στιγμή στην άλλη να διευρύνουμε τον κατάλογό μας, έτσι ώστε οποιοσδήποτε Έλληνας ή ξένος να μπορεί να αγοράσει εδώ, στην Ελλάδα, όσα θα αγόραζε και με την ίδια τιμή, με το ίδιο το Ευρώ στη Γερμανία (δολάριο στις ΗΠΑ, στερλίνα στην Αγγλία κ.ο.κ). Έτσι το Ευρώ του Έλληνα, στον Ελλαδικό χώρο, δεν έχει την ίδια αξία με το Ευρώ του Γερμανού στη Γερμανία, αν και έχει ακριβώς την ίδια εμφάνιση, αν και είναι τυπωμένο στο ίδιο τυπογραφείο, ακριβώς γιατί ο κατάλογός των προϊόντων μας στην Ελλάδα είναι πολύ φτωχός, πολύ μικρός σε σύγκριση με τον κατάλογο των προϊόντων της Γερμανίας.
Kαταλήξαμε στο συμπέρασμα ότι εκείνο που καθορίζει κάθε φορά την αξία του νομίσματος μιας χώρας, είναι πρωτίστως η μάζα και η ποιότητα (ο κατάλογος) των προϊόντων, των αγαθών που μπορείς να αγοράσεις με αυτό το συγκεκριμένο νόμισμα σε μια συγκεκριμένη στιγμή, στην εκάστοτε χώρα. Αυτό είναι που καθορίζει κάθε φορά και την ισοτιμία των νομισμάτων και τίποτε άλλο. (Στον κατάλογο των προϊόντων περιλαμβάνονται και νομίσματα τρίτων χωρών η ακόμη και του χρυσού). Αν σε μια στιγμή, σε μια χώρα δεν βρίσκεις να πάρεις αυτό που θέλεις επέρχεται αυτόματα η υποτίμηση του νομίσματος αυτης της χώρας (βλέπε υποτίμηση της Στερλίνας κατά 14% με τη σπέκουλα του Σόρος την περίοδο του '90). Οι παλιότεροι θα θυμούνται επίσης ότι στην κατοχή του '41, έδινες μια χρυσή λίρα για να πάρεις ένα τενεκέ λάδι. Τόσο πολύ είχε υποτιμηθεί η αξία του χρυσού. Όσο παράξενο και αν ακούγεται, αυτό έγινε και επί των ημερών μας, όταν μπήκαμε στο Ευρώ. Ενώ πρώτα με 50 δραχμές μπορούσαμε να αγοράσουμε ένα μπουκαλάκι νερό, αμέσως αμέσως, με την εισαγωγή του ευρώ, η τιμή του νερού αυξήθηκε στις 175 δραχμές. Είναι γνωστά αυτά. Εδώ θα ρωτήσει κανείς, μα καλά είχαμε στην Ελλάδα έλλειψη νερού από τν μια στιγμή στην άλλη; Όχι βέβαια, αλλά με την εισαγωγή του ευρώ, είχαμε έλλειψη από μια μεγάλη σειρά άλλων προϊόντων που έπρεπε να είναι γραμμένα στον κατάλογο της σημαίας του Ευρώ αλλά εμείς δεν τα είχαμε. Αυτό είχε την αντανάκλαση του και στην τιμή του νερού. Υποτιμήθηκε δηλ. το Ευρώ εντός του Ελλαδικού χώρου, ακριβώς γιατί ο κατάλογος μας είναι και εξακολουθεί να είναι φτωχός και μικρός. Καταλήγουμε στο συμπέρασμα ότι η εισαγωγή του ευρώ την 01/01/2001 ήταν τουλάχιστον αντιεπιστημονική πράξη, και όχι μόνο για τη δική μας χώρα, αλλά για όλες τις χώρες του Νότου που είχαν επίσης φτωχό κατάλογο!
Και εδώ έρχεται η ερώτηση: -Μέχρι πότε θα είναι έτσι; Απάντηση: -Πάντοτε, ή πιο σωστά μέχρι η Ελλάδα (και οι άλλες χώρες του Νότου) να πιάσουν την οικονομική ανάπτυξη της Γερμανίας, δηλαδή ποτέ. Και αυτό, όχι γιατί οι λαοί αυτών των λαών είναι ανίκανοι για κάτι τέτοιο, αλλά γιατί η Γερμανία κάνει το παν να μην την φτάσουμε. Στην κυριολεξία μας ακριβοπληρώνει για να εξαθλιωθούμε. Είναι τα λεγόμενα δις της εξαθλίωσης. Μας ακριβοπληρώνει για να ξεριζώσουμε τις ελιές μας, τις πορτοκαλιές μας, τα αμπέλια μας, να αποσύρουμε τα καΐκια μας, και ο κατάλογος είναι μακρύς. Και αυτό μέσα σε μια Ε.Ε, όπου ένας από τους βασικούς της στόχους, μιλάει για τη σύγκλιση των οικονομιών των χωρών-μελών.
Και για να έρθουμε στο δια ταύτα, τι πρέπει να κάνουμε τώρα; Φτάσαμε στο σημείο να αναρωτιόμαστε, -Να ζεί κανείς (με το Ευρώ) ή να μη ζει. Εφ' όσον αποδείξαμε ότι η εισαγωγή του ευρώ το 2001 ήταν μια αντιεπιστημονική πράξη, και εφ' όσον η σύγκλιση των οικονομιών των κρατών-μελών στο ορατό μέλλον είναι αδύνατη, δεν μένει παρά να συμπεράνουμε ότι η διάλυση αυτής της Ε.Ε είναι ζήτημα χρόνου. Μετά θα ακολουθήσει μια άλλη Ε.Ε και σχετικά με το νόμισμα των κρατών, θα ακολουθήσει μια πραγματικά επιστημονική πράξη, η εφαρμογή του συστήματος viremens, που δε θα χρειάζεται ούτε η δραχμή στην Ελλάδα, ούτε η λίρα στη Ιταλία, ούτε το φράγκο στην Γαλλία κ.ο.κ. Αλλά αυτά τα γράφαμε εδώ και πολύ καιρό.
Τσούνης (Βοστινιώτης) Παναγιώτης
Οικονομολόγος
Απρίλης του 2017
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου