Το νόμισμα ου τίκτει νόμισμα

Σ' ένα παλιότερο άρθρο που είχε τίτλο «Το κράτος και το φορολογικό εφ άπαξ» είχαμε γράψει επί λέξει: "Ένα πράγμα που πρέπει να ξεκαθαρίσουμε από την αρχή, είναι ότι το κράτος ποτέ δεν συντηρούσε κανέναν, αντίθετα το συντηρούσανε πάντοτε κάποιοι άλλοι. Για να βρούμε λοιπόν ποιος συντηρεί ποιον, πρέπει να γίνει απαραίτητα ο διαχωρισμός της κοινωνίας σε κατηγορίες ανθρώπων η όπως συνηθίζουμε να λέμε κοινωνικές τάξεις.

Μια ,δυο, τρεις , τέσσερις κλπ τάξεις. Αν δεν γίνει αυτός ο διαχωρισμός τότε κάθε προσπάθεια κατανόησης της σημερινής οικονομικής κρίσης είναι μάταιη, κάθε προσπάθεια εφαρμογής οποιοδήποτε φορολογικού συστήματος είναι καταδικασμένη να αποτύχει" Και λίγο πιο κάτω: "Είναι παράλογο να πιστεύουμε ότι όλοι παίρνουν από όλους για να τα δώσουνε πάλι σε όλους. Δεν υπάρχει πουθενά στο ζωικό (ούτε στο φυτικό) βασίλειο περίπτωση όπου ένας οργανισμός Α θρέφει έναν άλλο οργανισμό Β και ταυτόχρονα ο Β να θρέφει τον Α οργανισμό. Αυτό πρέπει να ισχύει και στην σημερινή κοινωνία. Η θα πάρεις από μια τάξη η θα δώσεις σε μια άλλη τάξη. Να παίρνεις από μια τάξη και ταυτόχρονα να δίνεις στην ίδια τάξη είναι όχι μόνο παράλογο αλλά και προσβλητικό για την νοημοσύνη τόσων ανθρώπων". Σε μια οργανωμένη κοινωνία  δηλαδή υπάρχει  αντικειμενικά ένας αφαλός που δεν είναι τίποτε άλλο από το φορολογικό σύστημα, ένας αφαλός  που συνδέει το κράτος, τον κρατικό μηχανισμό γενικότερα , με μια - δυο τάξεις, από τις οποίες θρέφεται.  Η σχεδόν ταυτόχρονη κατάρρευση των καπιταλιστικών κρατών , που αντιμετωπίζουν σχεδόν τα ίδια δημοσιονομικά προβλήματα σημαίνει ότι κάπου, κάποτε, για κάποιο λόγο κόπηκε αυτός  ο αφαλός η αν ακόμη παρέμενε δεν επαρκούσε για τις αυξανόμενες ανάγκες του κράτους!
Τι έκανε το κράτος όταν  διαπίστωσε ότι ο αφαλός δεν λειτουργεί;
Κατέφευγε στην εύκολη λύση : Τον δανεισμό . Δανείστηκε  μια, δανείστηκε δυό, Και τότε  άρχισαν τα προβλήματα. Τα δάνεια που παίρνει ένα κράτος δεν είναι σαν τα στεγαστικά δάνεια που παίρνει ο Α η Β μεροκαματιάρης κλπ. Εδώ μιλάμε για τεράστια ποσά , που δανείστηκαν όχι ένα αλλά σχεδόν όλα τα κράτη του κόσμου, ακόμη και τα πιο πλούσια, (ξέρουμε από ποιους ?)  και που δημιούργησαν  τεράστιους τόκους.
Εδώ αυτόματα δημιουργούνται ορισμένα ερωτήματα: π.χ πρώτον, πόσο  είναι σε απόλυτους αριθμούς συνολικά σ ολον τον πλανήτη το ύψος του χρήματος που προορίζεται  για  τόκους ?  δεύτερον: Πως μπορούμε να  ξεχωρίσουμε την μάζα του χρήματος, που αφορά, που απαιτείται για την κυκλοφορία των προϊόντων ,  από αυτήν την μάζα του χρήματος  που αφορά το σύνολο των τόκων Το πρώτο μπορεί κατά προσέγγιση να το υπολογίσουμε Το δεύτερο δεν μπορούμε, δεν υπάρχουν δύο ειδών χρήματα, το ένα να προορίζεται για την κυκλοφορία των εμπορευμάτων και το άλλο για την εξόφληση των τόκων. Ένα μόνο χρήμα υπάρχει αυτό που προορίζεται για την κυκλοφορία των εμπορευμάτων, το δεύτερον είναι ανύπαρκτο, είναι φανταστικό !
  Η μάζα, η ποσότητα του χρήματος,  που απαιτείται για την κυκλοφορία των εμπορευμάτων, λαμβανομένης υποψιν και της μέσης ταχύτητας κυκλοφορίας του χρήματος , είναι κάθε φορά λίγο πολύ καθορισμένη,  δεν είναι απεριόριστη
Παλιά όταν ο τόκος ήταν  σε είδος  αυτός που δανείζονταν το φθινόπωρο πχ σπόρο για να σπείρει το χωράφι του,  έκοβε το καλοκαίρι από την σοδιά του χωραφιού του, 100-200 κιλά στάρι η καλαμπόκι και ξεπλήρωνε το χρέος του  πάλι σε είδος, κι έτσι ο τόκος έμπαινε  στην αγορά με την μορφή ενός  υλικού αγαθού,  που ήταν το σιτάρι, το καλαμπόκι  Τώρα όμως  που ο τόκος είναι σε χρήμα πρέπει,  αυτός που έχει δανειστεί (αφού δεν μπορεί να κόψει νέο χρήμα), θα πρέπει να αφαιρέσει χρήμα από την αγορά, από την σφαίρα της κυκλοφορίας , χωρίς να προσθέσει, να προσκομίσει στην αγορά π.χ ούτε ένα σπυρί  σιτάρι η καλαμπόκι ,  χωρίς να  προσθέσει ένα νέο υλικό αγαθό.  
Το πρόβλημα με τους τόκους δεν είναι μόνο ότι δεν μπορούμε να τους  ξεπληρώσουμε, αλλά το πιο σοβαρό πρόβλημα είναι ότι παρουσιάζεται , εμφανίζεται στην αγορά κάτι που δεν έχει ύλη, κάτι το μη χειροπιαστό, κάτι το αυλον, το αόρατον , ο τόκος !
Για να πληρωθούν όμως οι τόκοι, για να μπορέσει η ανθρωπότητα να εκπληρώσει τις υποχρεώσεις της προς του δανειστές, και να πάρουν οι δανειστές τα λεφτά τους πίσω ,   θα πρέπει όπως είπαμε να αποσυρθεί χρήμα από την σφαίρα του εμπορίου,. Αν αποσυρθεί όμως το χρήμα από την σφαίρα του  εμπορίου , δεν θα μπορούν να ανταλλαχθούν μεταξύ τους τα προϊόντα, η θα έχουμε ανταλλαγή είδος με είδος !
Σε περιόδους υπερπαραγωγής μάλιστα , τα πράγματα είναι ακόμη πιο σοβαρά, γιατί έχουμε να κάνουμε με ακόμη μεγαλύτερη μάζα προϊόντων που δεν θα μπορούν να ανταλλαχθούν
Και κάτι ακόμη. Με την σημερινή τεχνολογική ανάπτυξη,  η ταχύτητα κυκλοφορίας του χρήματος είναι αστραπιαία , που σημαίνει ότι η  αναγκαία μάζα , ποσότητα χρήματος , που απαιτείται για την κυκλοφορία των εμπορευμάτων, είναι ακόμη μικρότερη.
Όταν  αποσυρθεί όμως αυτό το χρήμα από την αγορά , και μπει στο θησαυροφυλάκιο του δανειστή μετατρέπεται αυτόματα  σε  νεκρό, αδρανές   χρήμα . Για να ξαναζωντανέψει θα πρέπει να  ξαναριχθει  στην αγορά ! Έλα όμως που η αγορά  πρώτον λόγω υπερπαραγωγής , δεν προσφέρεται για δάνεια και δεύτερο η εξόφληση ακόμη των δανείων δημιουργεί μεγαλύτερο στέγνωμα της αγοράς.  ! Τότε δεν απομένει άλλη λύση για τους πλουτοκράτες παρά να κάνουν μια άλλη έρευνα αγοράς, να κοιτάξουν για κανένα νησί (αν είναι δυνατόν μαζί με τους κατοίκους του) , κανένα αεροδρόμιο, κανένα λιμάνι..
Μελλοντικά, όπως καταλαβαίνουμε καθ ότι η μάζα των τόκων,  χρόνο το χρόνο, αυξάνει εκθετικά , η κατάσταση θα χειροτερεύει, θα έχουμε μεγαλύτερο στέγνωμα της αγοράς όπως λέμε. Όλα όσα ακούμε κατά καιρούς από διάφορους απίθανους , για ανάπτυξη και κόντρα ανάπτυξη, είναι κούφια λόγια . Ποια ανάπτυξη, εδώ δεν μπορούν να πουληθούν τα υπάρχοντα δισεκκατομύρια προϊόντων, εμείς θα παράξουμε άλλα ? Την σημερινή παγκόσμια οικονομική κρίση θα πρέπει να την δούμε τελικά σαν ταυτόχρονη κρίση αφ ενός υπερπαραγωγής και  αφ εταίρου υπερβολικής , συσωρευμένης μάζας τόκων. Το δεύτερο είναι πιο επικίνδυνο από το πρώτο. Φθάσαμε σε έναν φαύλο κύκλο,  που είναι αδύνατο να βγούμε.. Ο Αριστοτέλης (ο γίγαντας της ανθρώπινης σκέψης όπως τον αποκαλεί ο Μαρξ) από τότε μας είχε προειδοποιήσει : «ο δε τόκος γίνεται νόμισμα νομίσματος, ώστε και παρά φύσιν χρηματισμός έστι» (Πολιτικά Ι., κεφ δ’) για να συμπληρώσει αλλού «ότι το νόμισμα ου τίκτει νόμισμα». Την ρήση αυτή του Αριστοτέλη,  δεν την γνωρίζανε  οι δανειστές ?
Συμπέρασμα : πρώτον: Η πληρωμή των τόκων οδηγεί στο τέλειο στέγνωμα της αγοράς, κι εδώ η άρνηση του χρέους παγκοσμίως είναι επιστημονικά επιβεβλημένη, γιατί αν αρχίσουν αύριο όλα τα κράτη να επιστρέφουν όλα μαζί τα χρέη τους δεν θα μείνει σάλιο στην παγκόσμια αγορά .Για την εξόφληση του χρέους όπως είχαμε πει και παλαιότερα , δεν φθάνουν όλα τα τυπωμένα χαρτονομίσματα του κόσμου και όλο το χρυσάφι που έχει βγει από τα σπλάχνα της γης.
Μετά από αυτήν την ανάλυση , καταλαβαίνουν οι πάντες πόσο άκομψο  είναι να αρχίζουν , οι δανειστές ,την επιστροφή του χρέους,  από την Ελλάδα, του Αριστοτέλη.
Συμπέρασμα δεύτερον :Πρέπει να περάσουμε σταδιακά , και όσο γίνεται πιο γρήγορα σε ένα νέο κοινωνικό  και οικονομικό μοντέλο, αρχίζοντας από την εφαρμογή ενός Νέου Φορολογικού Συστήματος που θα μας οδηγήσει σε νέες μορφές ιδιοκτησίας !
Σε ένα νέο μοντέλο όπου κάθε μορφή τόκου θα θεωρείται σαν παράλογος

Βοστινιώτης Παναγιώτης
3-12-2011