Ένα από τα πιο βασικά στοιχεία μιας Οικονομίας, μετά τις σχέσεις ιδιοκτησίας, είναι νομίζω το Φορολογικό Σύστημα. Αν ένα σύστημα (και αυτό ισχύει για όλες τις επιστήμες) δεν είναι θεωρητικά, φιλοσοφικά τεκμηριωμένο είναι αδύνατη και η πρακτική του εφαρμογή. Αυτό συμβαίνει με το φορολογικό.
Δεν υπάρχει ένα σταθερό φορολογικό σύστημα, σχεδόν κάθε χρόνο έχουμε και ένα διαφορετικό, κι αυτό γιατί μερικοί θεωρούν, ότι το φορολογικό έχει περισσότερο πρακτικό σκοπό, κάτι δηλαδή σαν αρπαχτη, να λύσει άμεσα και γρήγορα ορισμένα προβλήματα της τρέχουσας Οικονομίας, χωρίς ποτέ να σκεφτούν αν αυτή η λύση είναι και θεωρητικά σωστή η Μαθηματικά τεκμηριωμένη . Αυτό συμβαίνει σε όλες τις κεφαλαιοκρατικές κοινωνίες.
Μια ιδεολογική εξήγηση που έδιναν πάντοτε μερικοί πονηροί, την οποία και πάρα πολλοί ευκολόπιστοι την ασπάζονταν, είναι ότι πρέπει να παίρνουμε από αυτούς που βγάζουνε περισσότερα και να τα δίνουμε σε αυτούς που βγάζουνε λιγότερα Για τους δεύτερους πρέπει να πούμε ότι αυτό είναι μια τερατώδης πλάνη. Ας δούμε γιατί : Πρώτον αν όντως συνεβαινε αυτό, τόσα χρόνια που εφαρμόζονται αυτά τα φορολογικά συστήματα, θα βλέπαμε μια ισορροπία στο βιοτικό επίπεδο των διαφόρων κοινωνικών τάξεων. Εδώ αντίθετα βλέπουμε ότι με την εφαρμογή αυτών των συστημάτων, οι πλούσιοι γίνονται πλουσιότεροι και οι φτωχοί φτωχότεροι. Δεύτερον. Είναι αστείο να πιστεύουμε ότι σε μια κεφαλαιοκρατική κοινωνία η άρχουσα τάξη «κόβεται» να εφαρμόσει τη Μαρξιστική αρχή, σύμφωνα με την οποία : «από τον καθένα σύμφωνα με τις δυνάμεις του στον καθένα σύμφωνα με τις ανάγκες του» Μαρξ. Κριτική του προγράμματος Gotha. Σελ.23.Ένα πράγμα που πρέπει να ξεκαθαρίσουμε από την αρχή είναι ότι το κράτος ποτέ δεν συντηρούσε κανέναν, αντίθετα το συντηρούσανε πάντοτε κάποιοι άλλοι. Για να βρούμε λοιπόν ποιος συντηρεί ποιον, πρέπει να γίνει απαραίτητα ο διαχωρισμός της κοινωνίας σε κατηγορίες ανθρώπων η όπως συνηθίζουμε να λέμε κοινωνικές τάξεις. Μια ,δυο, τρεις , τέσσερις κλπ τάξεις. Αν δεν γίνει αυτός ο διαχωρισμός τότε κάθε προσπάθεια κατανόησης της σημερινής οικονομικής κρίσης είναι μάταιη, κάθε προσπάθεια εφαρμογής οποιοδήποτε φορολογικού συστήματος είναι καταδικασμένη να αποτύχει. Στην ανάλυση που ακολουθεί επιχειρούμε μια τέτοια προσεγκιση, προτείνοντας ένα Νέο Φορολογικό Σύστημα. Διαιρούμε αρχικά την Κοινωνία μόνο σε τέσσερις τάξεις
1. Η τάξη των Αυτοαπασχολουμένων 2. Η τάξη των Εργαζομένων στις (Καπιταλιστικές) επιχειρήσεις 3. Η τάξη των Καπιταλιστών-Εργοδοτών και τέλος 4. Η τάξη των Δημοσίων υπαλλήλων, του Κρατικού Μηχανισμού γενικότερα.
Αυτό που είναι αυτονόητο νομίζω είναι ότι τα αγαθά κάθε κοινωνίας τα παράγουν άμεσα, χειροπιαστά μόνο οι δυο πρώτες τάξεις, η τάξη των Αυτοαπασχολουμένων και η τάξη των Εργαζομένων (στις Καπιταλιστικές Επιχειρήσεις). Υπεραξία παράγουν μόνο οι δυο πρώτες τάξεις και από την υπεραξία αυτή συντηρούνται οι δυο τελευταίες. Η τάξη των Δημοσίων Υπαλληλων, το κράτος, για να συντηρηθεί παίρνει μέσω του Φορολογικού Συστήματος κατευθείαν ένα μέρος της υπεραξίας που παράγουν οι Αυτοαπασχολούμενοι.
Το ίδιο κάνει και με την τάξη των Καπιταλιστών-Εργοδοτών. Το κράτος ξέρει πολύ καλά ότι οι Καπιταλιστές-Εργοδότες απαλλοτρίωσαν ολόκληρη την υπεραξία των Εργαζομένων στις επιχειρήσεις τους, στους Εργαζομένους δεν έχει μείνει ούτε ένα γραμμάριο υπεραξίας, γι αυτό ζητάει από τους Καπιταλιστές-Εργοδότες ένα μέρος από αυτήν την υπεραξία που απαλλοτριώσανε από τους Εργαζόμενους , ζητάει τα ποσοστά του…Μέχρι εδώ όλα είναι γνωστά και κατανοητά. Τα δύσκολα και ακατανόητα ακολουθούν τώρα.
Το σύνολο της υπεραξίας που κάθε φορά εισπράττει το κράτος για την συντήρηση του Κρατικού Μηχανισμού, είναι ένα σταθερό μέγεθος, ένας στανταρ αριθμός, (ας το συμβολίσουμε με το γράμμα Δ1 )
Ο αριθμός των Αυτοαπασχολουμένων Α, επίσης είναι συγκεκριμένος. Συγκεκριμένος είναι και ο αριθμός Ε των Εργαζομένων στις (Καπιταλιστικές) επιχειρήσεις . Το άθροισμα των δυο αυτών αριθμών είναι Σ=Α+Ε. Το σύνολο επομένως Δ1 που εισπράττει το κράτος είναι συνάρτηση της υπεραξίας που παράγει το άθροισμα Σ=(Α+Ε). Αν διαιρέσουμε τώρα το Δ1 δια του Σ θα πάρουμε ένα Πηλίκο Π1 έναν επίσης, ακέραιο αριθμό, ένα σταθερό συντελεστή που μας δείχνει την κατά μέσο όρο συνεισφορά του κάθε Αυτοαπασχολούμενου και του κάθε Εργαζόμενου, την συνεισφορά τους στην συντήρηση του Κρατικού Μηχανισμού. Δηλαδή θα έχουμε Δ1 δια Σ=(Α+Ε) ίσον Π1.
Σε τι θα μας χρειαστει αυτό το πηλίκο Π1 θα δούμε αμέσως παρακάτω : Το κράτος έχοντας στο χέρι του αυτό το πηλικο μπορεί να περάσει άνετα στην εφαρμογή ενός Νέου Φορολογικού Συστήματος. Ας δούμε με ποιον τρόπο. Αν πολλαπλασιάσουμε τον Αριθμό των Αυτοαπασχολούμενων Α με το Π1 θα βρούμε πόσα πρέπει να συνεισφέρει στην συντήρηση του κράτους ολόκληρη η τάξη των Αυτοαπασχολούμενων, για μια ορισμένη χρονική περίοδο. Θα έχουμε δηλαδή Α*Π1=ΑΠ1
Αν πολλαπλασιάσουμε επίσης τον αριθμό των Εργαζομένων Ε με το Π1 τότε θα βρούμε πόσα πρέπει να συνεισφέρει ολόκληρη η τάξη των Καπιταλιστών-Εργοδοτών για την συντήρηση του Κρατικού Μηχανισμού. Θα έχουμε δηλ Ε*Π1= ΕΠ1. Έχουμε τελικά Δ1= ΑΠ1+ΕΠ1=Π1(Α+Ε)
Ας δούμε τώρα το ποσό που πρέπει να συνεισφέρει ο κάθε Αυτοαπασχολούμενος ξεχωριστά. Είναι πολύ εύκολο. Μόνο το Π1.
Ας δούμε τώρα το ποσό που πρέπει να συνεισφέρει ξεχωριστά ο κάθε Καπιταλιστής-Εργοδότης.
Αν έχει Ε1 Εργαζόμενους θα πληρώσει Ε1*Π1, αν έχει δηλ. 5 Εργαζόμενους θα πληρώσει 5 φορές το Π1. Αν κάποιος Εργοδότης απασχολεί στη «μαύρη» κάποιον Εργαζόμενο, αυτό θα θεωρείται αυτόματα φοροδιαφυγή. Τελεία και παύλα.
Αυτήν την φοροδιαφυγή θα πρέπει το κράτος να καταπολεμήσει πρώτιστα, και θα έχει πολύ περισσότερα έσοδα απ ότι υπολογίζει ότι θα έχει, από τις αποδείξεις που μας λέει να συγκεντρώνουμε.
Ανακεφαλαιώνουμε :
-Αν ο φορολογούμενος πολίτης είναι Αυτοαπασχολούμενος και δεν απασχολεί φυσικά δεύτερο, τρίτο άτομο (π.χ. Δικηγόροι, Γιατροί, Φαρμακοποιοί, Καλλιτέχνες, Ηλεκτρολόγοι, Υδραυλικοί, Ταξιτζήδες κλπ) πρέπει να πληρώσει μόνο τον συντελεστή Π1.
-Αν είναι Καπιταλιστής-Εργοδότης και απασχολεί περισσότερους Εργαζομένους πρέπει να πληρώσει, λέμε ακόμη μια φορά, τόσες φορές τον συντελεστή Π1 όσοι και οι Εργαζόμενοι στην Επιχείρηση του. Αυτό δεν σημαίνει ότι η επιχείρηση δεν θα κρατάει βιβλία. Απλούστατα τα βιβλία θα χρειάζονται μόνο για τον επανακαθορισμό του Π1 της επόμενης περιόδου.
Και κάτι ακόμη: Εφ όσον αποδείξαμε ότι ο κάθε φορολογούμενος θα πληρώσει με βάσει το συντελεστή του Π1 και μόνο, τότε θα έχουμε να κάνουμε με ένα «φορολογικό εφ' άπαξ», το οποίο μπορεί και πρέπει να καθορίζεται εκ των προτέρων και το οποίο θα υπολογίζεται εξ αρχής στα έξοδα της επιχείρησης.
Αυτό σημαίνει ότι η επιχείρηση, όσα κέρδη βγάλει παραπάνω, δεν θα έχει δικαίωμα κανένας Θεός να της τα πειράξει. (Αυτό θα συμβάλει και στον επαναπατρισμό κεφαλαίων). Αυτονόητο επίσης είναι ότι αν έχει ζημιές «το φορολογικό εφ άπαξ» πάλι θα το πληρώσει. Το «φορολογικό εφάπαξ» έχει την φιλοσοφική του ερμηνεία : Δεν μπορεί το κράτος να εξασφαλίζει στον φορολογούμενο εκ των προτέρων το δάσκαλο, το γιατρό, τον αστυνομικό κλπ. και αυτός θα ξεπληρώσει αυτήν την υποχρέωση του προς το κράτος, μόνο αν έχει καθαρά κέρδη. Αυτή η αντίφαση πρέπει να εξαλειφθεί.
Με το Νέο Φορολογικό Σύστημα παύει αυτομάτως το κράτος να είναι συνεταίρος σε κάθε μικρή η μεγάλη επιχείρηση και μάλιστα συνεταίρος μόνο στα κέρδη, στις ζημιές όχι.
Με την απλή αυτή διαίρεση αποδείξαμε ότι η συντήρηση του Κράτους δεν πρέπει να έχει καμιά σχέση με τα έσοδα και τα έξοδα με τα καθαρά κέρδη μιας επιχείρησης, με τα κυβικά του αυτοκινήτου μας, με τα τετραγωνικά του σπιτιού μας, με την ηλικία της πεθεράς μας και με ότι άλλο μπορεί να σοφιστεί ο κάθε γραφειοκράτης, παρά μόνο με τον αριθμό των Εργαζομένων σε μια επιχείρηση.
Ερχόμαστε τώρα σε ένα σημαντική ερώτηση: Πόσα πρέπει να πληρώσουν οι Δημόσιοι Υπάλληλοι, οι άνθρωποι του Κρατικού Μηχανισμού; Απάντηση: ούτε δεκάρα, γιατί λίγο πιο πριν τους δώσαμε από την υπεραξία των δυο άλλων τάξεων, τώρα θα πάρουμε από τους Δημοσίους Υπαλλήλους να τα δώσουμε σε ποιους ; Γιατί δεν τους δίνουμε απ την αρχή λιγότερα!
Είναι παράλογο να πιστεύουμε ότι όλοι παίρνουν από όλους για να τα δώσουνε πάλι σε όλους. Δεν υπάρχει πουθενά στο ζωικό (ούτε στο φυτικό) βασίλειο περίπτωση όπου ένας οργανισμός Α θρέφει έναν άλλο οργανισμό Β και ταυτόχρονα ο Β να θρέφει τον Α οργανισμό. Αυτό πρέπει να ισχύει και στην σημερινή κοινωνία. Η θα πάρεις από μια τάξη η θα δώσεις σε μια άλλη τάξη. Να παίρνεις από μια τάξη και ταυτόχρονα να δίνεις στην ίδια τάξη είναι όχι μόνο παράλογο αλλά και προσβλητικό για την νοημοσύνη τόσων ανθρώπων.
Οι Εργαζόμενοι στις Καπιταλιστικές επιχειρήσεις πόσο θα πληρώσουν ; - Ούτε δεκάρα !
Οι Εργοδότες, όπως είπαμε παραπάνω, δεν τους αφήσαν ούτε γραμμάριο υπεραξίας, γι αυτό και το κράτος στρέφεται προς τους Καπιταλιστές- Εργοδότες, και ζητάει ..τα ποσοστά του, 20, 25, 30 τοις εκατό!
Αποδείξαμε λοιπόν με μια απλή διαίρεση πόσα και γιατί πρέπει να πληρώσει ο κάθε φορολογούμενος. Αυτή η απλή διαίρεση δεν έχει γίνει ποτέ, σε καμιά εποχή και σε κανένα μέρος του κόσμου (ούτε στις πρωην Σοσιαλιστικές χώρες).
Αντίθετα γίνεται μια τερατώδης μαθηματική πράξη, μια διαίρεση που γνωρίζουμε μόνο τον διαιρετέο Δ1 δηλαδή, τον διαιρέτη δεν τον γνωρίζουμε , δεν γνωρίζουμε αν αυτός ο διαιρέτης είναι φυσικός, ακέραιος, ρητός, πραγματικός, φανταστικός, μιγαδικός αριθμός ωστόσο βγάζουμε ένα πηλίκο ένα μυστηριώδη αριθμό που κανένας μαθηματικός δεν μπορεί να τον προσδιορίσει, και όμως βάσει αυτού του αριθμού, βάσει αυτού εισπράττουνε δισεκατομμύρια από τους πολλούς για να τα δώσουνε στους λίγους. Ποιος είναι αυτός ο αριθμός, αυτό το πηλίκο ; Άγνωστος, ένας αριθμός φάντασμα. . Η δυστυχία της ανθρωπότητας σε αυτήν την τερατώδη μαθηματική πράξη οφείλεται. Με ποιον τρόπο εισπράττουνε από τους πολλούς για να τα δώσουμε στους λίγους, μα φυσικά με το υπάρχον φορολογικό σύστημα. Aν τα εισπράξει το κράτος από τους πολλούς τότε αρκεί ένας «μιλημένος» υπουργός Οικονομικών, για να τα πάρουν ύστερα οι τραπεζίτες σαν ενίσχυση, να τα πάρουν οι πολεμικές βιομηχανίες για εξοπλισμούς. Τέτοια υπάρχουν παντού, εμείς δεν χρειάζεται να ψάξουμε σε γειτονικές χώρες για τέτοια παραδείγματα.. Και ο κόσμος αυτά τα ξέρει, αυτή η εμπειρία τον οδηγεί σε αυτήν την φορολογική συμπεριφορά. Τα ξέρουν και οι άνθρωποι των φοροεισπρακτικων Μηχανισμών γι αυτό και δεν έχουν ηθική δύναμη να κάνουν ελέγχους, να τα πάρουνε από ποιους και να τα δώσουνε σε ποιους ;
Η εφαρμογή του Νέου Φορολογικου Συστήματος που προτείνουμε ξέρουμε ότι δεν μπορεί να γίνει απ την μια στιγμή στη άλλη. Όσο πιο γρήγορα όμως γίνει τόσο το καλύτερο. Ας γίνει σταδιακά, εθελοντικά, έστω και με συμβολικο Π1. Ας εφαρμοστεί πρώτα στους Αυτοαπασχολούμενους, και μάλιστα σε κείνους που σε ένα δυο χρόνια βγαίνουν στην σύνταξη. Τότε ο Αυτοαπασχολούμενος αυτός δεν θα έχει κανένα λογο να δηλώσει ψεύτικα στοιχεία , «το φορολογικό εφ άπαξ» έτσι κι αλλιώς θα το πληρώσει. Είναι τόσο απλό...
Μια ιδεολογική εξήγηση που έδιναν πάντοτε μερικοί πονηροί, την οποία και πάρα πολλοί ευκολόπιστοι την ασπάζονταν, είναι ότι πρέπει να παίρνουμε από αυτούς που βγάζουνε περισσότερα και να τα δίνουμε σε αυτούς που βγάζουνε λιγότερα Για τους δεύτερους πρέπει να πούμε ότι αυτό είναι μια τερατώδης πλάνη. Ας δούμε γιατί : Πρώτον αν όντως συνεβαινε αυτό, τόσα χρόνια που εφαρμόζονται αυτά τα φορολογικά συστήματα, θα βλέπαμε μια ισορροπία στο βιοτικό επίπεδο των διαφόρων κοινωνικών τάξεων. Εδώ αντίθετα βλέπουμε ότι με την εφαρμογή αυτών των συστημάτων, οι πλούσιοι γίνονται πλουσιότεροι και οι φτωχοί φτωχότεροι. Δεύτερον. Είναι αστείο να πιστεύουμε ότι σε μια κεφαλαιοκρατική κοινωνία η άρχουσα τάξη «κόβεται» να εφαρμόσει τη Μαρξιστική αρχή, σύμφωνα με την οποία : «από τον καθένα σύμφωνα με τις δυνάμεις του στον καθένα σύμφωνα με τις ανάγκες του» Μαρξ. Κριτική του προγράμματος Gotha. Σελ.23.Ένα πράγμα που πρέπει να ξεκαθαρίσουμε από την αρχή είναι ότι το κράτος ποτέ δεν συντηρούσε κανέναν, αντίθετα το συντηρούσανε πάντοτε κάποιοι άλλοι. Για να βρούμε λοιπόν ποιος συντηρεί ποιον, πρέπει να γίνει απαραίτητα ο διαχωρισμός της κοινωνίας σε κατηγορίες ανθρώπων η όπως συνηθίζουμε να λέμε κοινωνικές τάξεις. Μια ,δυο, τρεις , τέσσερις κλπ τάξεις. Αν δεν γίνει αυτός ο διαχωρισμός τότε κάθε προσπάθεια κατανόησης της σημερινής οικονομικής κρίσης είναι μάταιη, κάθε προσπάθεια εφαρμογής οποιοδήποτε φορολογικού συστήματος είναι καταδικασμένη να αποτύχει. Στην ανάλυση που ακολουθεί επιχειρούμε μια τέτοια προσεγκιση, προτείνοντας ένα Νέο Φορολογικό Σύστημα. Διαιρούμε αρχικά την Κοινωνία μόνο σε τέσσερις τάξεις
1. Η τάξη των Αυτοαπασχολουμένων 2. Η τάξη των Εργαζομένων στις (Καπιταλιστικές) επιχειρήσεις 3. Η τάξη των Καπιταλιστών-Εργοδοτών και τέλος 4. Η τάξη των Δημοσίων υπαλλήλων, του Κρατικού Μηχανισμού γενικότερα.
Αυτό που είναι αυτονόητο νομίζω είναι ότι τα αγαθά κάθε κοινωνίας τα παράγουν άμεσα, χειροπιαστά μόνο οι δυο πρώτες τάξεις, η τάξη των Αυτοαπασχολουμένων και η τάξη των Εργαζομένων (στις Καπιταλιστικές Επιχειρήσεις). Υπεραξία παράγουν μόνο οι δυο πρώτες τάξεις και από την υπεραξία αυτή συντηρούνται οι δυο τελευταίες. Η τάξη των Δημοσίων Υπαλληλων, το κράτος, για να συντηρηθεί παίρνει μέσω του Φορολογικού Συστήματος κατευθείαν ένα μέρος της υπεραξίας που παράγουν οι Αυτοαπασχολούμενοι.
Το ίδιο κάνει και με την τάξη των Καπιταλιστών-Εργοδοτών. Το κράτος ξέρει πολύ καλά ότι οι Καπιταλιστές-Εργοδότες απαλλοτρίωσαν ολόκληρη την υπεραξία των Εργαζομένων στις επιχειρήσεις τους, στους Εργαζομένους δεν έχει μείνει ούτε ένα γραμμάριο υπεραξίας, γι αυτό ζητάει από τους Καπιταλιστές-Εργοδότες ένα μέρος από αυτήν την υπεραξία που απαλλοτριώσανε από τους Εργαζόμενους , ζητάει τα ποσοστά του…Μέχρι εδώ όλα είναι γνωστά και κατανοητά. Τα δύσκολα και ακατανόητα ακολουθούν τώρα.
Το σύνολο της υπεραξίας που κάθε φορά εισπράττει το κράτος για την συντήρηση του Κρατικού Μηχανισμού, είναι ένα σταθερό μέγεθος, ένας στανταρ αριθμός, (ας το συμβολίσουμε με το γράμμα Δ1 )
Ο αριθμός των Αυτοαπασχολουμένων Α, επίσης είναι συγκεκριμένος. Συγκεκριμένος είναι και ο αριθμός Ε των Εργαζομένων στις (Καπιταλιστικές) επιχειρήσεις . Το άθροισμα των δυο αυτών αριθμών είναι Σ=Α+Ε. Το σύνολο επομένως Δ1 που εισπράττει το κράτος είναι συνάρτηση της υπεραξίας που παράγει το άθροισμα Σ=(Α+Ε). Αν διαιρέσουμε τώρα το Δ1 δια του Σ θα πάρουμε ένα Πηλίκο Π1 έναν επίσης, ακέραιο αριθμό, ένα σταθερό συντελεστή που μας δείχνει την κατά μέσο όρο συνεισφορά του κάθε Αυτοαπασχολούμενου και του κάθε Εργαζόμενου, την συνεισφορά τους στην συντήρηση του Κρατικού Μηχανισμού. Δηλαδή θα έχουμε Δ1 δια Σ=(Α+Ε) ίσον Π1.
Σε τι θα μας χρειαστει αυτό το πηλίκο Π1 θα δούμε αμέσως παρακάτω : Το κράτος έχοντας στο χέρι του αυτό το πηλικο μπορεί να περάσει άνετα στην εφαρμογή ενός Νέου Φορολογικού Συστήματος. Ας δούμε με ποιον τρόπο. Αν πολλαπλασιάσουμε τον Αριθμό των Αυτοαπασχολούμενων Α με το Π1 θα βρούμε πόσα πρέπει να συνεισφέρει στην συντήρηση του κράτους ολόκληρη η τάξη των Αυτοαπασχολούμενων, για μια ορισμένη χρονική περίοδο. Θα έχουμε δηλαδή Α*Π1=ΑΠ1
Αν πολλαπλασιάσουμε επίσης τον αριθμό των Εργαζομένων Ε με το Π1 τότε θα βρούμε πόσα πρέπει να συνεισφέρει ολόκληρη η τάξη των Καπιταλιστών-Εργοδοτών για την συντήρηση του Κρατικού Μηχανισμού. Θα έχουμε δηλ Ε*Π1= ΕΠ1. Έχουμε τελικά Δ1= ΑΠ1+ΕΠ1=Π1(Α+Ε)
Ας δούμε τώρα το ποσό που πρέπει να συνεισφέρει ο κάθε Αυτοαπασχολούμενος ξεχωριστά. Είναι πολύ εύκολο. Μόνο το Π1.
Ας δούμε τώρα το ποσό που πρέπει να συνεισφέρει ξεχωριστά ο κάθε Καπιταλιστής-Εργοδότης.
Αν έχει Ε1 Εργαζόμενους θα πληρώσει Ε1*Π1, αν έχει δηλ. 5 Εργαζόμενους θα πληρώσει 5 φορές το Π1. Αν κάποιος Εργοδότης απασχολεί στη «μαύρη» κάποιον Εργαζόμενο, αυτό θα θεωρείται αυτόματα φοροδιαφυγή. Τελεία και παύλα.
Αυτήν την φοροδιαφυγή θα πρέπει το κράτος να καταπολεμήσει πρώτιστα, και θα έχει πολύ περισσότερα έσοδα απ ότι υπολογίζει ότι θα έχει, από τις αποδείξεις που μας λέει να συγκεντρώνουμε.
Ανακεφαλαιώνουμε :
-Αν ο φορολογούμενος πολίτης είναι Αυτοαπασχολούμενος και δεν απασχολεί φυσικά δεύτερο, τρίτο άτομο (π.χ. Δικηγόροι, Γιατροί, Φαρμακοποιοί, Καλλιτέχνες, Ηλεκτρολόγοι, Υδραυλικοί, Ταξιτζήδες κλπ) πρέπει να πληρώσει μόνο τον συντελεστή Π1.
-Αν είναι Καπιταλιστής-Εργοδότης και απασχολεί περισσότερους Εργαζομένους πρέπει να πληρώσει, λέμε ακόμη μια φορά, τόσες φορές τον συντελεστή Π1 όσοι και οι Εργαζόμενοι στην Επιχείρηση του. Αυτό δεν σημαίνει ότι η επιχείρηση δεν θα κρατάει βιβλία. Απλούστατα τα βιβλία θα χρειάζονται μόνο για τον επανακαθορισμό του Π1 της επόμενης περιόδου.
Και κάτι ακόμη: Εφ όσον αποδείξαμε ότι ο κάθε φορολογούμενος θα πληρώσει με βάσει το συντελεστή του Π1 και μόνο, τότε θα έχουμε να κάνουμε με ένα «φορολογικό εφ' άπαξ», το οποίο μπορεί και πρέπει να καθορίζεται εκ των προτέρων και το οποίο θα υπολογίζεται εξ αρχής στα έξοδα της επιχείρησης.
Αυτό σημαίνει ότι η επιχείρηση, όσα κέρδη βγάλει παραπάνω, δεν θα έχει δικαίωμα κανένας Θεός να της τα πειράξει. (Αυτό θα συμβάλει και στον επαναπατρισμό κεφαλαίων). Αυτονόητο επίσης είναι ότι αν έχει ζημιές «το φορολογικό εφ άπαξ» πάλι θα το πληρώσει. Το «φορολογικό εφάπαξ» έχει την φιλοσοφική του ερμηνεία : Δεν μπορεί το κράτος να εξασφαλίζει στον φορολογούμενο εκ των προτέρων το δάσκαλο, το γιατρό, τον αστυνομικό κλπ. και αυτός θα ξεπληρώσει αυτήν την υποχρέωση του προς το κράτος, μόνο αν έχει καθαρά κέρδη. Αυτή η αντίφαση πρέπει να εξαλειφθεί.
Με το Νέο Φορολογικό Σύστημα παύει αυτομάτως το κράτος να είναι συνεταίρος σε κάθε μικρή η μεγάλη επιχείρηση και μάλιστα συνεταίρος μόνο στα κέρδη, στις ζημιές όχι.
Με την απλή αυτή διαίρεση αποδείξαμε ότι η συντήρηση του Κράτους δεν πρέπει να έχει καμιά σχέση με τα έσοδα και τα έξοδα με τα καθαρά κέρδη μιας επιχείρησης, με τα κυβικά του αυτοκινήτου μας, με τα τετραγωνικά του σπιτιού μας, με την ηλικία της πεθεράς μας και με ότι άλλο μπορεί να σοφιστεί ο κάθε γραφειοκράτης, παρά μόνο με τον αριθμό των Εργαζομένων σε μια επιχείρηση.
Ερχόμαστε τώρα σε ένα σημαντική ερώτηση: Πόσα πρέπει να πληρώσουν οι Δημόσιοι Υπάλληλοι, οι άνθρωποι του Κρατικού Μηχανισμού; Απάντηση: ούτε δεκάρα, γιατί λίγο πιο πριν τους δώσαμε από την υπεραξία των δυο άλλων τάξεων, τώρα θα πάρουμε από τους Δημοσίους Υπαλλήλους να τα δώσουμε σε ποιους ; Γιατί δεν τους δίνουμε απ την αρχή λιγότερα!
Είναι παράλογο να πιστεύουμε ότι όλοι παίρνουν από όλους για να τα δώσουνε πάλι σε όλους. Δεν υπάρχει πουθενά στο ζωικό (ούτε στο φυτικό) βασίλειο περίπτωση όπου ένας οργανισμός Α θρέφει έναν άλλο οργανισμό Β και ταυτόχρονα ο Β να θρέφει τον Α οργανισμό. Αυτό πρέπει να ισχύει και στην σημερινή κοινωνία. Η θα πάρεις από μια τάξη η θα δώσεις σε μια άλλη τάξη. Να παίρνεις από μια τάξη και ταυτόχρονα να δίνεις στην ίδια τάξη είναι όχι μόνο παράλογο αλλά και προσβλητικό για την νοημοσύνη τόσων ανθρώπων.
Οι Εργαζόμενοι στις Καπιταλιστικές επιχειρήσεις πόσο θα πληρώσουν ; - Ούτε δεκάρα !
Οι Εργοδότες, όπως είπαμε παραπάνω, δεν τους αφήσαν ούτε γραμμάριο υπεραξίας, γι αυτό και το κράτος στρέφεται προς τους Καπιταλιστές- Εργοδότες, και ζητάει ..τα ποσοστά του, 20, 25, 30 τοις εκατό!
Αποδείξαμε λοιπόν με μια απλή διαίρεση πόσα και γιατί πρέπει να πληρώσει ο κάθε φορολογούμενος. Αυτή η απλή διαίρεση δεν έχει γίνει ποτέ, σε καμιά εποχή και σε κανένα μέρος του κόσμου (ούτε στις πρωην Σοσιαλιστικές χώρες).
Αντίθετα γίνεται μια τερατώδης μαθηματική πράξη, μια διαίρεση που γνωρίζουμε μόνο τον διαιρετέο Δ1 δηλαδή, τον διαιρέτη δεν τον γνωρίζουμε , δεν γνωρίζουμε αν αυτός ο διαιρέτης είναι φυσικός, ακέραιος, ρητός, πραγματικός, φανταστικός, μιγαδικός αριθμός ωστόσο βγάζουμε ένα πηλίκο ένα μυστηριώδη αριθμό που κανένας μαθηματικός δεν μπορεί να τον προσδιορίσει, και όμως βάσει αυτού του αριθμού, βάσει αυτού εισπράττουνε δισεκατομμύρια από τους πολλούς για να τα δώσουνε στους λίγους. Ποιος είναι αυτός ο αριθμός, αυτό το πηλίκο ; Άγνωστος, ένας αριθμός φάντασμα. . Η δυστυχία της ανθρωπότητας σε αυτήν την τερατώδη μαθηματική πράξη οφείλεται. Με ποιον τρόπο εισπράττουνε από τους πολλούς για να τα δώσουμε στους λίγους, μα φυσικά με το υπάρχον φορολογικό σύστημα. Aν τα εισπράξει το κράτος από τους πολλούς τότε αρκεί ένας «μιλημένος» υπουργός Οικονομικών, για να τα πάρουν ύστερα οι τραπεζίτες σαν ενίσχυση, να τα πάρουν οι πολεμικές βιομηχανίες για εξοπλισμούς. Τέτοια υπάρχουν παντού, εμείς δεν χρειάζεται να ψάξουμε σε γειτονικές χώρες για τέτοια παραδείγματα.. Και ο κόσμος αυτά τα ξέρει, αυτή η εμπειρία τον οδηγεί σε αυτήν την φορολογική συμπεριφορά. Τα ξέρουν και οι άνθρωποι των φοροεισπρακτικων Μηχανισμών γι αυτό και δεν έχουν ηθική δύναμη να κάνουν ελέγχους, να τα πάρουνε από ποιους και να τα δώσουνε σε ποιους ;
Η εφαρμογή του Νέου Φορολογικου Συστήματος που προτείνουμε ξέρουμε ότι δεν μπορεί να γίνει απ την μια στιγμή στη άλλη. Όσο πιο γρήγορα όμως γίνει τόσο το καλύτερο. Ας γίνει σταδιακά, εθελοντικά, έστω και με συμβολικο Π1. Ας εφαρμοστεί πρώτα στους Αυτοαπασχολούμενους, και μάλιστα σε κείνους που σε ένα δυο χρόνια βγαίνουν στην σύνταξη. Τότε ο Αυτοαπασχολούμενος αυτός δεν θα έχει κανένα λογο να δηλώσει ψεύτικα στοιχεία , «το φορολογικό εφ άπαξ» έτσι κι αλλιώς θα το πληρώσει. Είναι τόσο απλό...
Θα μας τρελάνεις δικέ μου
ΑπάντησηΔιαγραφήΝννναι.
ΑπάντησηΔιαγραφήΕξυπνη ιδεα
ΑπάντησηΔιαγραφήΣε πρωτη αναγνωση, δειχνει οτι "it holds water, but ..."
Χωρις να το πολυσκεφτω υποθετω οτι η μεγαλυτερη δυσκολια ειναι να πεισεις ανθρωπους να μην γινουν δημοσιοι, και ο καθορισμος πληρωμης στο δημοσιο που αναποφευκτα δημιουργει πεδιο διαφθορας.
Για οσους μπορουν και σκεφτονται ορθολογικα ενα τετοιο συστημα θα μπορουσε να λειτουργησει. Το προβλημα ειναι οτι η ορθολογικη σκεψη ΔΕΝ ειναι κατι μετρησιμο και εχει αποδειχτει οτι δεν μπορεις να βασιστεις στο 'αξιωμα' οτι οι ανθρωποι δρουν και αποφασιζουν με ορθολογικα κριτιρια
Σπαει κόκαλα, αυτό το Νεο Φορολογικό που προτεινετε..
ΑπάντησηΔιαγραφήΤο διάβασαν άραγε, αυτο το άρθρο, οι αρμόδιοι του Υπουργείου Οικονομικών η κυνηγάνε ακόμα την γριούλα στην Υδρα
Περίπου 20 με 30 χιλιάδες € (προβλεπόμενες δαπάνες για το 2012: 70 δις, εργαζόμενοι και αυτοαπασχολούμενοι: όχι πάνω από 3.000.000) θα είναι το Π1. Δεν νομίζω οτι είναι εφικτό αυτό που λέτε, δεν μπορείτε να ζητήσετε αυτό το ποσό από κάθε αυτοαπασχολούμενο ή από κάθε επιχείρηση για κάθε έναν από τους εργαζόμενους. Η οικονομική δραστηριότητα στην Ελλάδα θα μηδενιζόταν. Επίσης φανταστείτε κάποιον που ξεκινάει τη δουλειά του σήμερα (πχ νέος δικηγόρος) και θα πρέπει να πληρώσει αυτό το ποσό. Σαν να του λέτε να μην ξεκινήσει ποτέ.
ΑπάντησηΔιαγραφήΑγαπητέ Ανώνυμος25/8/12 05:15
ΑπάντησηΔιαγραφήΠροτείνω την ΣΤΑΔΙΑΚΗ (και εθελοντική) εφαρμογή του Νέου Φορολογικού Συστήματος . Όσο «έδαφος» θα κερδίζει το Νέο Φορολογικό , τόσο θα χάνει το παλιό ! Γι αυτό λέω, όχι ένα αλλά δύο φορολογικά !
Ας αρχίσουμε με 100 (λέω έναν αριθμό) Αυτοαπασχολούμενους, και συγκεκριμένα με αυτούς που σε ένα-δύο χρόνια βγαίνουν στην σύνταξη , καθορίζοντας π.χ το Π=1000 ευρω! Αυτοί οι άνθρωποι δεν θα έχουν απολύτως κανέναν λόγω να δηλώσουν ψεύτικα στοιχεία στα βιβλία τους, γιατί έτσι κι αλλιώς μόνο το Π θα πληρώσουν (βγάλουν δεν βγάλουν κέρδη), απ εκεί και πέρα όμως όσα βγάλουν θα είναι δικά τους. Την επόμενη χρονιά θα επεκτείνουμε το μέτρο σ αυτούς που απασχολούν 1-2 εργαζόμενους κ.ο.κ
Ας μην μπλέξουμε από τώρα με τα νούμερα που αναφέρεστε !!
Με εκτίμηση
Ιδρύει ο Μήτσος μια εταιρεία ας πούμε ταχυμεταφορών. Μισθοί γνωστοί, το βασικό και κάτι (αν είναι καλός) και ξεκινάει δραστηριότητα. 100 μηχανάκια, 130 υπάλληλοι (έντασης εργασίας είναι το μαγαζί) 130xΠ1 ο φόρος. Ανοίγω ένα στοιχηματζίδικο, 10 υπάλληλοι κι εγώ. Οι πιθανότητες είναι ότι θα έχω μεγαλύτερα κέρδη από το Μήτσο, αλλά θα πληρώνω κλάσμα του φόρου του Μήτσου. Ακόμα κι αν βγάζω τα 20πλάσια του Μήτσου, πληρώνω το 1/13 του δικού του φόρου. Συμπέρασμα, αποθαρρύνεται η επιχειρηματικότητα έντασης εργασίας. Όμως, κάποιος πρέπει να κάνει και τον courrier, κάποιος και την παράδοση της πίτσας, να σκάψει για να μπουν τα καλώδια, να μαζέψει τα σκουπίδια. Όμως το κράτος θα τιμωρεί τους επιχειρηματίες που ασχολούνται με τέτοια πράματα. Δεν βλέπω πώς μπορεί να λειτουργήσει.
ΑπάντησηΔιαγραφή@ gmellis
ΔιαγραφήΑπαντώ ακριβως με τα ιδια λόγια, όπως απάντησα και στον προηγουμενο (ανώνυμο 25-8-2012) σχολιαστή :
Προτείνω την ΣΤΑΔΙΑΚΗ (και εθελοντική) εφαρμογή του Νέου Φορολογικού Συστήματος . Όσο «έδαφος» θα κερδίζει το Νέο Φορολογικό , τόσο θα χάνει το παλιό ! Γι αυτό λέω, όχι ένα αλλά δύο φορολογικά !
Ας αρχίσουμε με 100 (λέω έναν αριθμό) Αυτοαπασχολούμενους, και συγκεκριμένα με αυτούς που σε ένα-δύο χρόνια βγαίνουν στην σύνταξη , καθορίζοντας π.χ το Π=1000 ευρω! Αυτοί οι άνθρωποι δεν θα έχουν απολύτως κανέναν λόγω να δηλώσουν ψεύτικα στοιχεία στα βιβλία τους, γιατί έτσι κι αλλιώς μόνο το Π θα πληρώσουν (βγάλουν δεν βγάλουν κέρδη), απ εκεί και πέρα όμως όσα βγάλουν θα είναι δικά τους. Την επόμενη χρονιά θα επεκτείνουμε το μέτρο σ αυτούς που απασχολούν 1-2 εργαζόμενους κ.ο.κ
Ας μην μπλέξουμε από τώρα με τα νούμερα που αναφέρεστε !!
Με εκτίμηση
Ένα λεπτό διάβασα και ήδη τα μάτια μου "κάνουν πουλάκια"!
ΑπάντησηΔιαγραφήΠείτε ναι στον άσπρο φόντο και τα σκούρα γράμματα...
Αλέξανδρος Π
Ένα θέμα που δυσκολεύει το παραπάνω σύστημα είναι οι νέες τεχνολογίες και οι αυτοματισμοί. Σε λίγα χρόνια θα υπάρχουν επιχειρήσεις των 100 (πρώην) ατόμων που θα δουλεύουν με 2-3 ανθρώπους που θα πατάνε κουμπιά και θα επιβλέπουν τα μηχανήματα.
ΑπάντησηΔιαγραφή