(Clicka qui per leggere questo articolo in Italiano)
Η τραγωδία με την σημερινή παγκόσμια οικονομική κρίση, είναι ότι ψάχνουμε για «εθνική» λύση σε ένα παγκόσμιο πρόβλημα, ξεχωριστή για κάθε χώρα. Ακόμη πιο τραγικό είναι ότι δεν ψάχνουμε τη λύση εκεί που πρέπει, στον τόπο και το χρόνο της παραγωγικής διαδικασίας (δηλαδή στις επιχειρήσεις, στα εργοστάσια κλπ), εκεί που βγαίνουν τα υλικά αγαθά, ο πλούτος της κάθε κοινωνίας, αλλά την ψάχνουμε όσο γίνεται πιο μακριά (σε χρηματιστήρια, τράπεζες και σε παρόμοια «αγαθόεργα» Ιιδρύματα, ακόμη και σε Εκκλησίες). Η περίπτωση θυμίζει εκείνο το ανέκδοτο που ένας μεθυσμένος, έψαχνε ένα βράδυ, να βρει τα κλειδιά του σπιτιού του, όχι όμως εκεί που τα είχε χάσει, αλλά κάτω από μια κολόνα φωτισμού, γιατί εκεί είχε φως. Εμείς πιστεύουμε ότι πρέπει να ψάξουμε τη λύση (λέμε ακόμη μια φορά), στον τόπο και στο χρόνο (process) της παραγωγικής διαδικασίας. Ας πάρουμε όμως τα πράγματα από την αρχή.
Έχουμε μια οποιαδήποτε επιχείρηση. Μικρή, μεγάλη, ιδιωτική, συνεταιριστική, εμπορική, βιομηχανική, γεωργική, κτηνοτροφική, οποιασδήποτε μορφής επιχείρηση. Ας πούμε ότι η επιχείρηση αυτή ξεκινάει την δραστηριότητα της την πρώτη Ιανουαρίου τρέχοντος έτους. Όπως κάθε εχέφρων άνθρωπος, έτσι και ο επιχειρηματίας μας, παίρνει χαρτί και πέννα και κάθεται και γράφει: -Θα χρειαστώ τόσα για ενοίκιο, τόσα για μισθούς, τόσα ασφάλιστρα, τόσα για πρώτες ύλες, τόσα για εξοπλισμό, μηχανήματα, αυτοκίνητα κλπ. Οι πάντες πρέπει να πληρωθούν σε μια ορισμένη εκ των προτέρων χρονική στιγμή, ένα συγκεκριμένο ποσό. Όλα τα έχει υπολογίσει ο άνθρωπος μας, όλες τις παραμέτρους, όπως λέμε... Εκτός από μια!
Δεν έχει υπολογίσει εκ των προτέρων, πόσα πρέπει να πληρώσει σαν φόρο στο κράτος. Την φορολογική του υποχρέωση δηλαδή. Σε ένα κράτος που εκ των προτέρων, του έχει εξασφαλίσει τα πάντα (το χωροφύλακα, τον παπά, το γιατρό, το δάσκαλο, το δικαστή, τον εφοριακό κλπ). Αυτή τη σημαντικότατη προς το κράτος (προς την κοινωνία γενικότερα) υποχρέωση θα την ξεπληρώσει λέει μόνο αν θα έχει κέρδη!!!
Όσο παράλογο κι αν ακούγεται αυτή είναι η πραγματικότητα. Το κράτος προκαταβάλει τις υπηρεσίες του στον επιχειρηματία, αλλά θα εισπράξει για αυτήν την προσφορά την αμοιβή του, δηλαδή την φορολογία, μόνο εάν η επιχείρηση θα έχει κέρδη!
Σκεφτείτε πόσο παράλογο θα ήταν αν ο επιχειρηματίας μας, έλεγε το ίδιο και στους προμηθευτές του, στις τράπεζες, στους εργαζομένους, ότι θα τους πληρώσει μόνο αν έχει κέρδη.
Στην σημερινή, πραγματική οικονομία, η σημαντική αυτή παράμετρος , είναι άγνωστη (κάτι σαν ταμπού ίσως) και μπορεί να παραμένει άγνωστη όσο οι περιστάσεις το επιβάλλουν ή το επιτρέπουν. Αυτή είναι μια από τις μεγαλύτερες αντιφάσεις της παγκόσμιας οικονομίας. Από εδώ ξεκινούν όλα τα προβλήματα.
-Γιατί δέχεται το κράτος αυτήν την αντίφαση;
Πρώτη βλακώδης απάντηση είναι ότι έτσι το βρήκαμε από τους πατεράδες μας και από τους παππούδες μας.
Δεύτερη εξήγηση είναι ότι το κράτος αδυνατεί (και εδώ έχει δίκιο), αδυνατεί να υπολογίσει, να προσδιορίσει εκ των προτέρων το ύψους του ποσού που πρέπει να απαιτήσει από τον επιχειρηματία. Δε γνωρίζει μέχρι σήμερα καμιά μέθοδο, κανένα τρόπο υπολογισμού του ποσού, και λέει: -Ασ'τον, θα μας πληρώσει όταν με το καλό βγάλει τα πρώτα κέρδη…. 10, 20, 30 τοις εκατό. Από την άλλη μεριά, αυτό βολεύει κάλλιστα και τον επιχειρηματία. Δεν είναι μικρό πράγμα για τον επιχειρηματία να ξεκινάει στην αρχή της χρονιάς χωρίς να χρειαστεί να υπολογίσει εκ των προτέρων, μια σημαντικότατη για όλη την κοινωνία παράμετρο, την παράμετρο της φορολογίας.
Τρίτον: Αν το κράτος βρει τρόπο να υπολογίσει εκ των προτέρων το ύψος του ποσού που πρέπει να πληρώσει σαν φόρο, τότε αυτό σημαίνει ότι ο επιχειρηματίας μας, όσα κέρδη παραπάνω βγάλει σε μια ορισμένη χρονική περίοδο, αυτά θα είναι δικά του. Δεν θα έχει το ηθικό δικαίωμα, κανένα κράτος, κανένας θεός, να τρέχει από πίσω σαν ζηλιάρικο κοπρόσκυλο και να ζητάει δεύτερη φορά τα ποσοστά του, 10, 20,30 τοις εκατό επί των καθαρών κερδών.
Βρισκόμαστε όπως γίνεται αντιληπτό σε μια τερατώδη πλάνη: Και το κράτος πιστεύει ότι βγαίνει κερδισμένο και ο επιχειρηματίας επίσης.
Η αλήθεια είναι ότι βγαίνουν και οι δυο χαμένοι. Και αυτό το δείχνει καλύτερα η σημερινή παγκόσμια οικονομική κρίση. Είναι και οι δύο χαμένοι, και το κράτος και ο επιχειρηματίας.
Και έρχεται το κράτος τώρα, κατ'όπιν εορτής, χωρίς κανέναν ηθικό φραγμό, με κάτι περαιώσεις, με κάτι ΦΠΑ, ΧΠΑ, και ΨΠΑ, με τα τετραγωνικά του σπιτιού μας, τα κυβικά του αυτοκινήτου μας, την κληρονομιά των γονέων μας, με την φορολογία ακόμη και των δωρεών προς τα παιδικά χωριά S.O.S και με ότι άλλο μπορεί να συλλάβει η διεστραμμένη φαντασία διαφόρων οικονομολόγων, να μειώσει λέει τα ελλείμματα του κρατικού προϋπολογισμού.
Έρχονται και από την άλλη οι επιχειρηματίες, και αυτοί κατόπιν εορτής, να διαμαρτυρηθούν για φοροεπιδρομή, για στέγνωμα της αγοράς, για έλλειψη ρευστού, και με αρκετά άλλα νερόβραστα επιχειρήματα να υπερασπιστούν με τη σειρά τους και αυτοί το δίκιο τους.
Ας το πούμε ακόμη μια φορά. Αν δεν απομακρυνθούμε από τις ιδεολογικές μας ακτές, δεν πρόκειται να δούμε νέους ορίζοντες, δεν πρόκειται ποτέ να φθάσουμε στον νέο κόσμο! Και ο νέος κόσμος είναι νέες μορφές ιδιοκτησίας, με ένα νέο φορολογικό σύστημα, που θα καθορίζει εκ των προτέρων την φορολογία των επιχειρήσεων, όχι ανάλογα με τα έσοδα, τα έξοδα και τα καθαρά κέρδη, αλλά ανάλογα με τον αριθμό των εργαζομένων σε μια επιχείρηση. Τότε μόνο η άγνωστη παράμετρος της Οικονομίας δεν θα είναι πλέον άγνωστη (βλέπε: vostiniotismos.blogspot.com "Το κράτος και το φορολογικό εφάπαξ"). Τότε μόνο θα απελευθερωθούν τεράστιες παραγωγικές δυνάμεις.
Όπως όταν με ένα σεισμό καταρρεύσουν όλα τα κτήρια μιας χώρας, τότε υπεύθυνοι είναι οι αρχιτέκτονες και οι μηχανικοί που τα φτιάξανε, έτσι και με μια κατάρρευση του οικονομικού συστήματος, υπεύθυνοι είναι οι οικονομολόγοι που το φτιάξανε. Μερικοί από αυτούς αντί να αναλάβουν τις ευθύνες τους, έχουν αναλάβει τον πιο απαίσιο ρόλο, να εξηγούν από τα κανάλια και τις εφημερίδες στα εκατομμύρια των αθλίων, ότι η φτώχεια, η μιζέρια, τα χρέη, η ανεργία και η πείνα είναι κάτι τελείως το φυσιολογικό σ' αυτή τη ζωή. Καλά που δεν μας λένε ότι εμείς θα ζήσουμε την άλλη ζωή καλά.
Βοστινιωτης Παναγιώτης
Οικονομολόγος
-"ένα νέο φορολογικό σύστημα, που θα καθορίζει εκ των προτέρων την φορολογία των επιχειρήσεων, όχι ανάλογα με τα έσοδα, τα έξοδα και τα καθαρά κέρδη, αλλά ανάλογα με τον αριθμό των εργαζομένων σε μια επιχείρηση"
ΑπάντησηΔιαγραφήΓιατί ανάλογα με τον αριθμό τον εργαζομένων; Δύο εταιρίες με τρεις υπαλλήλους μπορεί να έχουν τεράστια διαφορά στον τζίρο. Θα πληρώνουν και οι δύο ίδιο φόρο...; Κάπως άδικο και μη αποδοτικό μου ακούγεται...
Το πρόβλημα, αγαπητέ, στην Ελλάδα, σίγουρα θα το ξέρεις, δεν είναι τόσο ο ψηλός ομολογουμένως φόρος, αλλά περισσότερο το ασταθές φορολογικό σύστημα και η τεράστια γραφειοκρατεία...
Τώρα.. εγώ ως αντιπρόταση θα συζητούσα μία πρόταση του είδους: προκαθορισμένη καταβολή φόρου ανά περιοχή και άνα επάγγελμα, π.χ. τρία χιλιάρικα ο γιατρός στο Κολωνάκι το χρόνο, 100 ευρώ ο γιατρός στην Μυτιλήνη...
Κατ αρχην πρέπει να ζητήσω συγνώμη για την καθυστερημένη απάντηση μου !
ΑπάντησηΔιαγραφήΗ φορολογία είναι φυσικό να γίνεται πάνω στο εισόδημα που περισσεύει, που δεν καταναλώνεται για την αυτοσυντήρηση (ενός αυτοαπασχολούμενου η μιας επιχείρησης), δηλαδή πάνω στο μέγεθος της υπεραξίας που παράγεται, που με την σειρά της είναι ανάλογη , με τον αριθμό των εργαζομένων της. Εδώ θα πρέπει να πάρουμε υπ οψιν μας, το κοινωνικό μέσο όρο του μεγέθους της παραγόμενης υπεραξίας, και όχι μιας η δυο μεμονωμένων περιπτώσεων όπου ενδεχομένως όπως αναφερεσθαι μπορεί δυο επιχειρήσεις, με διαφορετικό προφίλ εργασιών προφανώς, με τρεις υπαλλήλους π.χ η ΑΛΦΑ να έχει τεράστια διαφορά στον τζίρο από την ΒΗΤΑ. Αυτό σε παγκόσμια κλίμακα δεν μπορεί να γίνει επί μακρον γιατί το κεφάλαιο από την ΒΗΤΑ ας πούμε επιχείρηση που έχει μικρότερο τζίρο θα μετακομίσει , στη σφαίρα παραγωγής της ΑΛΦΑ και θα έχουμε τελικά έναν μέσο όρο παραχθείσης υπεραξίας που θα είναι ανάλογη τελικά με τον αριθμό των εργαζομένων σε μια επιχείρηση.
Η αντιπρόταση σας , 3000 ευρώ στον γιατρό του Κολωνακίου , 100 στον της Μυτιλήνης , βραχυπρόθεσμα είναι σωστότατη, αλλά μπορεί να υπάρξει και μια άλλη λύση : Στο Κολωνάκι να δοθούν πολύ περισσότερες άδειες Ιατρείων, (Φαρμακείων, κλπ) και στην Μυτιλήνη να μην δοθεί καμιά άλλη άδεια . Εδώ χρειάζεται απαραίτητα ο κεντρικός σχεδιασμός της Οικονομίας. Μακροπρόθεσμα όμως πάλι εκεί θα καταλήξουμε στην φορολογία ανάλογα με τον αριθμό των εργαζομένων.
Περισσότερα επ αυτού θα μπορούσατε να διαβάσετε στο άρθρο «Το κράτος και το φορολογικό εφ άπαξ»
Με εκτίμηση Β.Π
Μάλιστα λοιπόν... Κάτι μου λέει ότι και στον πιο αδαή και ηλίθιο επειχηρηματία να πήγαινες και να του έθετες το παραπάνω δήλημα μια θα ήταν η απάντηση: "Υπέροχα από αύριο απολύεστε όλοι και επενδύω σε ρομπότ" (βλέπε Foxconn, πόσο μάλλον όταν αυτά δεν απεργούν ή ακόμη καλύτερα δεν αυτοκτονούν!)
ΑπάντησηΔιαγραφήΟικονομολόγος είπατε?
ΑπάντησηΔιαγραφήΠρος Ανώνυμο !
ΑπάντησηΔιαγραφή1. Ο λόγος που δεν επενδύει ο επιχειρηματίας μας παντού, στα ρομπότ, δεν είναι η ευσπλαχνία του προς τους εργάτες, αλλά μια σειρά άλλοι λόγοι, που θα μας πάρει πολύ χρόνο να τους απαριθμήσουμε. Πάντως εκεί που μπορούν, το κάνουν αμέσως, χωρίς κανένα ενδοιασμό.2. Μακάρι να υπήρχανε παντού ρομπότ, τότε θα είχαμε μόνο Αυτοαπασχολούμενους και αυτό δεν θα μας εμπόδιζε σε τίποτε να κάνουμε ξανά την Διαίρεση μας δηλαδή την Δ1 δια Σ(=Α+Μηδέν) ίσον με Π1. (Φοβάμαι ότι δεν διαβάσατε το «Κράτος και το Φορολογικό εφ άπαξ» στο οποίο παραπέμπει το άρθρο) !
Με εκτίμηση
ΒΠ
Τώρα κατάλαβα, γιατί όλα τα κράτη ειναι υπερχρεωμένα, γιατί παντου ισχύει το ιδιο φορολογικό σύστημα , που η ουσία του ειναι, όπως αναφέρει το άρθρο, ότι θα οι επιχειρήσεις ξεπληρώνουν την την φορολογική τους υποχρέωση , πρός την κοινωνία, μόνο αν θα έχουν κέρδη. Ενώ το κράτος προκαταβάλει τίς υπηρεσίες του ,εχει δεν έχει κέρδη (εσοδα)..και όταν δεν έχει τι κάνει ? Δανείζεται . Ειναι τόσο απλό.
ΑπάντησηΔιαγραφήΕπομένως το άν θα έχουμε μικρό η μεγάλο κράτος εξαρτάται πρώτιστα απο το φορολογικό μας σύστημα...
ΑπάντησηΔιαγραφήΜε το υπάρχον φορολογικό, σε λίγα χρόνια, το κράτος, οχι μόνο στην Ελλάδα αλλά σε όλο τον κόσμο, με μαθηματική ακρίβεια, θα συρικνωθει σε απίστευτο βαθμό, μέχρι που να γίνει περιτό . Μήπως αυτό επιδιώκουν όσοι επιμένουν στην "διαιώνηση" του υπάρχοντος φορολογικού συστήματος ?
Υ.Γ Αφιερωμένο στην ΑΔΕΔΥ και σ όλους τους Δημόσιους Υπαλλήλους