Ταξική κοινωνία εδώ ταξική κοινωνία εκεί, πότε και πως θα φθάσουμε στην αταξική κοινωνία ;
Τι να σημαίνει άραγε ο όρος Αταξική Κοινωνία; Μήπως εννοούμε μόνο την εργατική τάξη; Τότε δεν είναι αταξική αλλά κοινωνία της εργατικής τάξης. Αν υιοθετήσουμε αυτή τη θέση είδαμε την κατάληξη της εργατικής τάξης. Οι εργάτες είναι τα πρώτα θύματα, είναι τα θύματα της « πρώτης γραμμής του μετώπου », οι άμεσα εκμεταλλευόμενοι, αλλά δεν είναι οι μόνοι!
Υπάρχουν άλλα κοινωνικά στρώματα στα μετόπισθεν, παράδειγμα οι άνθρωποι των γραμμάτων που υποφέρουν πιο πολύ, όχι γιατί είναι πιο πολύ εκμεταλλευόμενοι, αλλά γιατί αυτοί ξέρουν την αιτία της δυστυχίας όλης της κοινωνίας, λόγω όμως του ότι αριθμητικά είναι πολύ λίγοι δεν μπορούν, με την ψήφο τους και μόνο να καταφέρουν πολλά πράγματα.. Υπάρχουν περιπτώσεις που βρίσκουν αντιμέτωπους ακόμη και αυτούς που πάνε να ελευθερώσουν. Στη Νότια Αφρική αυτοί που χτυπούσαν αλύπητα τους διαδηλωτές που διαμαρτύρονταν κατά του apartheid ήταν οι νέγροι αστυνομικοί της κυβέρνησης των λευκών! Ας μην έχουμε αυταπάτες, η κοινωνική συνείδηση είναι αποτέλεσμα βαθιάς επιστημονικής γνώσης. Αυτήν την επιστημονική γνώση μπορεί να την αποκτήσουν βέβαια και πέντε, δέκα, εκατό εργάτες, χίλιοι εργάτες, δεν υπάρχει καμιά αμφιβολία, αλλά μην περιμένουμε από τους χιλιάδες, εκατομμύρια των εργατών να αποκτήσουν
βαθιά επιστημονική γνώση, την στιγμή που όπως είδαμε δεν την απόκτησαν ούτε τα μέλη του κόμματος που με την πρώτη ευκαιρία έγιναν εργοστασιάρχες. Άλλο πράγμα το ταξικό ένστικτο και άλλο η ταξική συνείδηση ! Παρακάτω θα δούμε ποιος είναι ο καλύτερος τρόπος να αποκτήσει η εργατική τάξη, όχι μόνο ταξική, αλλά και κοινωνική συνείδηση !
Μήπως μπορούμε αλλιώς να φανταστούμε την αταξική κοινωνία ;
Μόνο ένας τρόπος υπάρχει να δημιουργήσουμε μια αταξική κοινωνία.
Να καταστήσουμε το διαχωρισμό μεταξύ των κοινωνικών τάξεων, αδύνατο
Είδαμε παραπάνω ότι σε μια καπιταλιστική κοινωνία, ο διαχωρισμός των τάξεων γίνεται, ας το πούμε έτσι απλά, από το πόσο μακριά η κοντά είναι το δάκτυλο τους από το μέλι, από το πόσο, για να επανέλθουμε στο παράδειγμα μας είναι κοντά η μακριά από το νερό των πηγαδιών, ακόμη πιο συγκεκριμένα από το κατά πόσο είναι άμεσα κάτοχοι των παραγόμενων αγαθών.
Στην καπιταλιστική κοινωνία είδαμε ότι κοντά στα πηγάδια, (κοντά στο μέλι) λόγω ακριβώς της ιδιοκτησιακής σχέσης των μέσων παραγωγής είναι μόνιμα οι ίδιοι άνθρωποι, οι καπιταλιστές, που όσο περισσότερα χρόνια ζουν τόσο πιο μόνιμα βρίσκονται κοντά στα πηγάδια. Αυτή η σχέση ιδιοκτησίας των μέσων παραγωγής, από νομική σχέση καταντάει βιολογική. Αλλάζει χέρια η ιδιοκτησία των μέσων παραγωγής, μόνο όταν πεθάνει βιολογικά ο ιδιοκτήτης. Ένα από τα πιο αρνητικά γνωρίσματα του καπιταλισμού είναι ότι οι καπιταλιστές ζούνε πολλά χρόνια, είναι μια άρχουσα τάξη. Αυτήν την σχέση από βιολογική πρέπει να την κάνουμε κοινωνική.
Εδώ σκόπιμα γίνεται ένα μπέρδεμα στα διάφορα αντικείμενα ιδιοκτησίας. Άλλο να είσαι ιδιοκτήτης ενός αντικειμένου, ενός σπιτιού, ενός αυτοκίνητου, ενός κτήματος, και άλλο να είσαι ιδιοκτήτης ενός εργοστασίου η ενός πηγαδιού.
Ένα χαρακτηριστικό παράδειγμα. Οι Οάσεις που βρίσκονται στην έρημο της Σαχάρας από αρχαιότατους χρόνους απαγορεύονταν αυστηρά, απαγορεύονταν να είναι οι οάσεις η τα πηγάδια, ατομική ιδιοκτησία κάποιου φύλαρχου-αφέντη. Τον αυστηρό αυτόν άγραφο νόμο τον διατήρησαν όλοι οι κατοπινοί πολιτισμοί και κατοπινές θρησκείες.
Η ατομική ιδιοκτησία μιας όασης αλλά και ενός απλού πηγαδιού στην έρημο,
θεωρούνταν ανίερη (ιδιοκτησία)
Αν συμβολίσουμε την έννοια της ιδιοκτησίας, με ένα ευθύγραμμο τμήμα που έχει δυο άκρα τότε. στο ένα άκρο βρίσκεται η κοινωνική και στο άλλο η ατομική ιδιοκτησία. Ανάμεσα στα δυο αυτά άκρα υπάρχουν άπειρες αποχρώσεις. Όσο και να ψάξουμε δεν θα βρούμε άλλο πιο χαρακτηριστικό δείγμα κοινωνικής ιδιοκτησίας, πιο ανθρώπινο, πιο συγκινητικό από το την όαση της Σαχάρας. Είναι το ένα άκρο που λέγαμε παραπάνω. Στο άλλο άκρο βρίσκεται, η ατομική ιδιοκτησία των μέσων παραγωγής που τη βλέπουμε «βουτηγμένη από την κορυφή ως τα νύχια στη βρωμιά, να στάζει αίμα και πύων από όλους τους πόρους της» Μαρξ,Κεφαλαιο, 1ος τομος,σελ 785.
Η προσκόλληση των ανθρώπων στην ιδιοκτησία των μέσων παραγωγής είναι ακόμη πιο αποκρουστική και πιο επικίνδυνη από ότι είναι η προσκόλληση μερικών άλλων, στην εξουσία.
Αυτό που καθιστά παντοδύναμους τους καπιταλιστές δεν είναι αυτή καθ αυτη η ιδιοκτησία σαν αξία, σαν οικονομικό μέγεθος, αλλά η δυνατότητα να είναι στην ουσία μόνο αυτοί ιδιοκτήτες, να φροντίζουν να είναι μόνο αυτοί ιδιοκτήτες όχι μόνο των πηγαδιών αλλά και του …υδροφόρου ορίζοντα (βλέπε ΜΜΕ, Παιδεία , Θρησκεία, Κρατικός Μηχανισμός κλπ)
Αυτό πρέπει και μπορούμε να το αλλάξουμε.
Όλοι ξέρουμε ότι στην ιστορία του ανθρώπινου πολιτισμού η έννοια της ιδιοκτησίας άλλαζε μορφές ανάλογα με την ανάπτυξη των παραγωγικών δυνάμεων και ανάλογα με τους ταξικούς συσχετισμούς. Μεγαλύτερη φυσικά βαρύτητα, είχε πάντοτε ο βαθμός ανάπτυξης των παραγωγικών δυνάμεων. Δεν είναι δυνατόν να θεωρούμε την ιδιοκτησία των μέσων παραγωγής (είτε αυτή είναι καπιταλιστική είτε σοσιαλιστική) σαν κάτι το αμετάβλητο, δεν μπορούμε να την θεωρήσουμε ατομική υπόθεση, πόσο μάλλον κάτι το «ιερόν».
Μια και παρομοιάσαμε τα δυο άκρα της ιδιοκτησίας σαν τα άκρα ενός ευθύγραμμου τμήματος, θα πρέπει να βρούμε ανάμεσα στα δυο αυτά άκρα τη χρυσή τομή… για να τη δείξουμε στον εξωγηινο της πρώτης σελίδας.
(Η χρυσή τομή ως γνωστό στα Μαθηματικά βρίσκεται ως εξής :Βρίσκουμε ένα σημείο Γ ανάμεσα στα άκρα μιας ευθείας γραμμής ΑΒ, έτσι που ο λόγος ΑΓ προς ΓΒ να είναι ίσος με το λογο ΓΒ προς ΑΒ, με άλλα λόγια ο λόγος του μικρότερου μέρους προς το μεγαλύτερο να είναι ίσος με το λογο του μεγαλύτερου προς το όλο)!
***
Η διανομή του παραγόμενου πλούτου αρχίζει από τη στιγμή που βγαίνουν από την παραγωγή τα αγαθά, από την στιγμή που βγαίνουν από τα πηγάδια οι χιλιάδες, τα εκατομμύρια των κουβάδων, από τη στιγμή που θα απαλλοτριωθούν οι δυο κουβάδες της υπεραξίας μας.
Η ιδιοκτησία των μέσων παραγωγής δηλαδή, έχει αμεσότατη σχέση και με τη διανομή των παραγόμενων αγαθών.(Η διανομή, που ακούμε συχνά, να γίνεται από το κράτος σαν ενίσχυση, προς τις ασθενέστερες λέει κοινωνικές τάξεις, είναι μια αργοπορημένη διανομή, είναι διανομή από τα ψίχουλα που έμειναν).
Η διανομή των παραγόμενων αγαθών, του πλούτου γενικότερα είναι ζήτημα πρώτα απ όλα μαθηματικών, δηλ. τα παραχθεντα αγαθά να τα διαιρέσουμε με μεγάλο η με μικρό παρονομαστή. Αν γίνει με μικρό παρονομαστή δεν μένει τίποτα για τους πολλούς. Γι αυτό εμείς υποστηρίζουμε ότι η διαίρεση αυτή, πρέπει να γίνει στην αρχική φάση της διανομής, στον τόπο της παραγωγής με όσο το δυνατό μεγαλύτερο παρονομαστή! Αν η διαίρεση γίνει πολύ μακριά από τον τόπο και την ημέρα της παραγωγής, τότε δεν θα έχει μείνει, λέμε ακόμη μια φορά, δεν θα έχει μείνει τίποτα να διαιρέσουμε, τότε λίγη σημασία έχει το μέγεθος του παρονομαστή.
Όπως θα δούμε παρακάτω, εδώ δεν μιλάμε για αύξηση μισθών και μεροκάματων, χωρίς αυτό να σημαίνει ότι αυτά τα παραγνωρίζουμε, μιλάμε για κάτι πολύ πιο σημαντικό.
Φθάσαμε εδώ σε ένα κρίσιμο σημείο! Θα προσεγγίσουμε τώρα, το ευαίσθητο αυτό ζήτημα της ιδιοκτησίας των μέσων παραγωγής, όχι από νομική άποψη, όχι σαν κάτι το στατικό, αλλά θα το προσεγγίσουμε από την οικονομική του καθαρά άποψη, από το τι αγαθά παράγει η συγκεκριμένη μορφή ιδιοκτησίας.
Για να το επιτύχουμε αυτό θα πρέπει να διαιρέσουμε την εθνική οικονομία μιας χώρας σε δυο μέρη, βάσει όχι του «ιδιοκτησιακού» και μόνο χαρακτήρα τους λέμε ακόμη μια φορά, αλλά με βάση του τι αγαθά, τι είδους αγαθά παράγει ο κάθε τομεας, δηλαδή αν ο πρώτος τομεας παράγει αγαθά που δεν μπορούμε να τα χαρακτηρίσουμε εμπορεύματα και αν ο δεύτερος τομεας παράγει αυτά τα αγαθά που τα χαρακτηρίζουμε εμπορεύματα. Ο πρώτος τομέας να περιλαμβάνει αυτές τις παραγωγικές μονάδες που όπως είπαμε παραπάνω δεν πρέπει να έχουν σαν ιδιοκτήτη κάποιο βιολογικό ον, και που τα παραγόμενα αγαθά δεν μπορούμε να τα θεωρήσουμε σαν εμπορεύματα, και εδώ αμέσως ξεκαθαρίζουμε ότι πρόκειται για τον κρατικό τομέα, και ο δεύτερος τομέας περιλαμβάνει αυτές τις παραγωγικές μονάδες που πρέπει να έχουν ιδιοκτήτη κάποιο βιολογικό ον και που τα παραγόμενα αγαθά πρέπει να τα θεωρούμε εμπορεύματα, άσχετα αν οι παραγωγικές αυτές μονάδες απασχολούν έναν, δυο, τρεις, δέκα κλπ.. εργάτες, δηλαδή για να έχουμε εμπορευματική παραγωγή. Εδώ ας βάλουμε μια άνω τελεία.
Μέχρι εδώ, στο νέο κοινωνικό σύστημα που υποσχεθήκαμε, (και δεν έχουμε εφαρμόσει ακόμη ούτε καν το «Π»), δεν έχουμε προσθέσει τίποτα περισσότερο σ αυτό που λέμε μεικτή οικονομία, και αυτό φαίνεται από το ότι ήδη υπάρχουν αυτές οι επιχειρήσεις που απασχολούν έναν, δυο, τρεις, δέκα κλπ εργάτες. Δηλαδή έχουμε εκμετάλλευση, απαλλοτρίωση της υπεραξίας. Αν επιχειρούσαμε μάλιστα να ορίσουμε και ποσοστά σε κάθε τομέα, σίγουρα θα βρίσκαμε μια καπιταλιστική χώρα στον κόσμο, που ίσως πλησιάζει αυτά τα ποσοστά. Καταφέραμε όμως κάτι σημαντικό, να ξεχωρίσουμε όλα τα αγαθά, τα προϊόντα που παράγουμε, σε δυο κατηγόριες, σε αυτά που ΔΕΝ πρέπει να θεωρούμε εμπορεύματα (ενέργεια, τηλεπικοινωνίες, τράπεζες, κλπ) και σε αυτά που πρέπει να τα θεωρούμε εμπορεύματα. Στο κεφάλαιο αυτό υποσχεθήκαμε ότι θα προτείνουμε ένα καινούργιο κοινωνικό σύστημα. Σωστό ! Πάμε παρακάτω.
Αν καταφέρουμε αυτόν το διαχωρισμό, (και εδώ αρχίζει η ανάπτυξη του θέματος) πρέπει , είναι επιτακτική ανάγκη, να προσδιορίσουμε το κρίσιμο αριθμό των πηγαδιών, των επιχειρήσεων, που είναι απαραίτητος σε μια περιοχή, για μια χρονική περίοδο, και που ανήκουν στο δεύτερο τομέα.
(Εδώ θυμίζει κάτι από σχεδιαζόμενη Οικονομία). Πρέπει δηλαδή, να προσδιορίσουμε το minimum αλλά και το maximum εκείνο των παραγωγικών επιχειρήσεων για μια χρονική περίοδο, που είναι απαραίτητες σε μια περιοχή, σε μια χώρα, σε μια κοινωνία, για να μπορούμε να μιλάμε για εμπορευματική παραγωγή. Αν προσδιορίσουμε το πλήθος των επιχειρήσεων, που θα ανήκουν στο δεύτερο τομέα, με δοσμένο το επίπεδο της τεχνολογικής ανάπτυξης, προσδιορίζουμε αμέσως και το minimum-maximum των προϊόντων που θα παραχθούν σε μια ορισμένη χρονική περίοδο, σε μια συγκεκριμένη περιοχή, σε μια χώρα, σε μια κοινωνία και τα οποία θα μπορούμε να τα ονομάζουμε εμπορεύματα Μόνο τότε θα μπορέσει η έννοια της εμπορευματικής παραγωγής να αποκτήσει και επιστημονικό και κοινωνικό χαρακτήρα. Δηλαδή εδώ πρέπει να μιλήσουμε και για κοινωνικά αναγκαίο αριθμό παραγωγικών μονάδων, και για αναγκαίο κοινωνικά αριθμό εμπορευμάτων και για μια κοινωνικά αναγκαία χρονική περίοδο.
( εδώ πρέπει να αρχίζουν να ανησυχούν οι θαυμαστές της λεγόμενης ελεύθερης αγοράς, γιατί αυτό που μόλις τώρα αναφέραμε, υπερβαίνει κατά πολύ αυτό που στον καπιταλισμό θεωρούν σχεδιασμένη Οικονομία)
Εδώ πράγματι έχουμε κάτι εντελώς καινούργιο, έχουμε τρεις καινούργιες έννοιες 1. Του αριθμού των παραγωγικών μονάδων και ως εκ τούτου 2. των παραγόμενων αγαθών και
3. της χρονικής περιόδου, της κοινωνικά αναγκαίας χρονικής περιόδου, που είναι απαραίτητη για να λειτουργήσει ένας συγκεκριμένος αριθμός παραγωγικών μονάδων (και να παραχθεί ένας αριθμός εμπορευμάτων), σε μια συγκεκριμένη περιοχή..
(Ο προκαθορισμός του αριθμού των παραγωγικών μονάδων είναι μια παράμετρος που στην Οικονομία πρέπει να λαμβάνεται υπ όψη για την αποφυγή -αν είναι περισσότερες απ ότι πρέπει- της υπολειτουργικοτητας η της υπερπαραγωγής τους. Δηλαδή η λύση να έχει ο καθένας μας από ένα πηγάδι είναι κοινωνικά ασύμφορη, όπως και να υπάρχουν περισσότερα απ ότι είναι αναγκαία είναι επίσης ασύμφορη λύση) (βλέπε Μαρχ,Κεφαλαιο, 1ος τόμος, σελ. 337-351) .
Δεν μένει τώρα παρά να «επανδρώσουμε» αυτό το σχήμα
Πρέπει να βρούμε αυτούς τους ανθρώπους, που θα παράγουν και θα συνοδέψουν τα εμπορεύματα τους στην αγορά . « Είμαστε υποχρεωμένοι επομένως να αναζητήσουμε τους φύλακες τους, τους κατόχους των εμπορευμάτων. Τα εμπορεύματα είναι πράγματα και γι αυτό δεν μπορούν να φέρουν αντίσταση στον άνθρωπο.[…] Για να συσχετιστούν τα πράγματα αυτά μεταξύ τους σαν εμπορεύματα, πρέπει οι φύλακες των εμπορευμάτων να συσχετιστούν μεταξύ τους σαν πρόσωπα που η θέληση τους κατοικοεδρεύει μέσα σ αυτά τα πράγματα, έτσι που ο ένας μόνο με την θέληση του άλλου, επομένως ο καθένας μόνο με την βοήθεια μιας βουλητικής πράξης κοινής και για τους δυο, να μπορεί να ιδιοποιείται το ξένο εμπόρευμα εκποιώντας το δικό του ». Μαρξ-Κεφαλαιο-1ος τομος,σελ.98.( Οι παραπάνω φράσεις είναι αλήθεια ότι ειπώθηκαν από τον Μαρξ, όταν περιέγραφε τον καπιταλιστικό τρόπο παραγωγής ! Πιστεύω όμως ακράδαντα ότι ισχύουν και στο μεταβατικό στάδιο που λέγαμε παραπάνω). Είπαμε παραπάνω ότι
Αυτή η πολύτιμη αλήθεια ισχύει όταν οι παραγωγοί είναι χιλιάδες, είναι εκατομμύρια, και τα εμπορεύματα είναι επίσης εκατομμύρια, είναι δισεκατομμύρια διαφορετικά προϊόντα.
Εφ όσον η χρονική διάρκεια , που κάποιος μπορεί να υπάρξει, να λειτουργήσει σαν ιδιοκτήτης ενός πηγαδιού σε μια περιοχή είναι εκ των προτέρων καθορισμένη, και επιπλέον εφ όσον ο αριθμός των επιχειρήσεων σε μια περιοχή είναι και αυτός εκ των προτέρων καθορισμένος, η ιδιοκτησία αυτή καθ εαυτή, σαν νομική έννοια, παίζει δευτερεύοντα, τριτεύοντα ρόλο: πρωτεύοντα ρόλο έχει η χρονική διάρκεια και ο προκαθορισμένος αριθμός των επιχειρήσεων σε μια περιοχή, και όπως θα δούμε παρακάτω και η γνώση του αντικειμένου.
Τις τρεις αυτές παραμέτρους πρέπει να τις καθορίζει μόνο η κοινωνία
Έτσι η ιδιοκτησία των μέσων παραγωγής που σήμερα κύριο προσόν της είναι το χρήμα-κεφάλαιο, θα πρέπει να εξετάζεται αυτόματα μαζί με τις παραπάνω τρεις παραμέτρους. Έτσι, αυτή η ιδιοκτησία στερείται αυτόματα το πιο σημαντικό της στοιχείο, που είναι το απεριόριστο του χρόνου και το απεριόριστο του χώρου, και η μονοπωλιακή της θέση. Αυτό το απεριόριστο της χρονικής διάρκειας, στις σχέσεις ιδιοκτησίας των μέσων παραγωγής στον καπιταλισμό, έχει σαν αποτέλεσμα τη στασιμότητα, το βάλτωμα της ανάπτυξης.
Σ αυτό το κεφάλαιο εμείς εξετάζουμε όπως είπαμε παραπάνω το επόμενο στάδιο. Εδώ πρέπει να πούμε ότι και στο Σοσιαλισμό το ίδιο γινοταν : μετά από ένα στάδιο-βαθμό ανάπτυξης ακολουθούσε η ίδια και χειρότερη ακόμα στασιμότητα. Ο επαναστατικός ενθουσιασμός δεν μπορεί να τα λύσει όλα.
Ο επαναστατικός ενθουσιασμός κρατάει δυο-τρία το πολύ πέντε χρόνια, μετά αρχίζουν τα προβλήματα, η παραγωγή πέφτει, αρχίζουν οι εσωκομματικές διαμάχες. Αυτή είναι η αλήθεια.
Το ερώτημα είναι με ποιον τρόπο μπορούμε να δώσουμε δυναμική στην ανάπτυξη;
Ας μείνουμε όμως προς το παρόν στη επάνδρωση του σχήματος που περιγράψαμε παραπάνω. Λέγαμε ότι πρέπει να βρούμε αυτούς τους ανθρώπους, τους ιδιοκτήτες, που θα συνοδεύσουν τα εμπορεύματα στην αγορά, όχι απλώς τους ανθρώπους αυτούς, αλλά τους καλύτερους στο είδος τους. Ποια θα είναι τα κριτήρια.;
Είπαμε παραπάνω ότι το μεγαλύτερο κεφάλαιο μιας χώρας είναι η γνώση. Στη συγκεκριμένη περίπτωση οι άνθρωποι που ζητάμε πρέπει να είναι άνθρωποι με γνώσεις, όλα τα άλλα είναι εύκολα. Όλα τα άλλα είναι παιχνιδάκια, είναι εξισώσεις πρώτου βαθμού !
Οι υποψήφιοι ιδιοκτήτες θα περνάνε από ένα Ανώτατο Συμβούλιο Αξιολόγησης Ιδιοκτητών.
Η λειτουργία μιας επιχείρησης, που θα διευθύνει ο δικός μας άνθρωπος απαιτεί πρώτα απ όλα γνώση του αντικειμένου. Η γνώση, η σφαιρική αντίληψη της οικονομίας και της κοινωνίας γενικότερα, για να αποκτηθεί απαιτεί χρόνο, χρονική διάρκεια Απαιτεί πάνω απ όλα εμπειρία στις εργασιακές σχέσεις, εμπειρία να είναι κανείς πρώτα απ όλα γνώστης της αγοράς, την έλλειψη εμπειρίας την πληρώνουμε όλοι μας, δεν είναι δηλ. ατομική υπόθεση. Αυτή η ταξική, ας το πούμε έτσι, εμπειρία είναι απαραίτητη, είναι όπως στο στράτευμα όλη η διαδρομή ενός αξιωματικού. Κανείς δεν μπορεί να γίνει στρατηγός από την μια μέρα στην άλλη. Στον κεφαλαιοκρατικό τρόπο παραγωγής έχουμε ακριβώς αυτό το αποκρουστικό φαινόμενο, λόγω ακριβώς των σχέσεων ιδιοκτησίας των μέσων παραγωγής, του χρήματος, να γίνεται ξαφνικά ένας οποιοσδήποτε ακόμη και ο πιο τιποτένιος, να γίνεται στρατηγός έχοντας μόνο ένα προσόν, το κεφάλαιο-χρήμα.
Έχουμε ακόμη μια διαφορά των δυο στρατηγών: O στρατηγός του στρατεύματος μετά την μάχη παραδίδει τα λάφυρα στην κοινωνία, ο στρατηγός του εργοστασίου, ο κεφαλαιοκράτης, μετά την μάχη(=την παραγωγή) απαλλοτριώνει τα λάφυρα(=τα προϊόντα) για λογαριασμό του.
(Στην ιστορία των τελευταίων αιώνων, με τις κατακτήσεις των αποικιών έχουμε δει ακόμη πιο τρομερά πράγματα, ο πρώτος στρατηγός μετά την μάχη να παραδίδει τα «λάφυρα», τα εδάφη που κατέκτησε, στο δεύτερο στρατηγό, τον κεφαλαιούχο, για εκμετάλλευση!).
Για να έρθουμε και στο «δια ταύτα». -Πόσα χρόνια απαιτούνται, για την απόκτηση αυτής της εμπειρίας; Η απάντηση έχει πολλές παραμέτρους. Εξαρτάται πρώτα απ όλα από το ειδικό βάρος, την σπουδαιότητα της επιχείρησης που πρόκειται να αναλάβει. Έτσι πρέπει να λάβουμε υπόψη μας τον αναγκαίο κοινωνικά χρόνο που απαιτείται για την λειτουργία της επιχείρησης, τον αριθμό των απασχολουμένων, τον χρόνο που απαιτείται για την απόσβεση των μέσων παραγωγής, την κερδοφορία της επιχείρησης κλπ.
Η χρονική διάρκεια λειτουργίας μιας επιχείρησης, ας πούμε δέκα χρόνια, εννοείται ότι καθορίζει αυτόματα και τη διάρκεια της θητείας του νέου μας ιδιοκτήτη, του στρατηγού μας. Επί δέκα χρόνια αυτός θα είναι που θα κάνει κουμάντο, η επιχείρηση για δέκα χρόνια θα είναι δικιά του, και όταν τελειώνει τη θητεία του θα βγει στην σύνταξη, που σημαίνει ότι θα αρχίσει την θητεία του σαν στρατηγός στα πενήντα του και θα αποχωρήσει στα εξήντα του. Μετά θα αναλάβει ο επόμενος υποψήφιος.
Με ποιο φορολογικό σύστημα θα λειτουργήσει ; Μα φυσικά με το γνωστό μας Π ! Αυτό το Π που όπως είπαμε παραπάνω πρέπει να είναι εκ των προτέρων καθορισμένο. Αν η επιχείρηση είναι ενός μόνο προσώπου θα πληρώνει μόνο το Π. Αν η επιχείρηση απασχολεί περισσότερους του ενός εργαζομένους τότε θα πληρώσει Π επί Ε1, όπου Ε1 είναι ο αριθμός των εργαζομένων στην επιχείρηση.
Ο δεύτερος λόγος (ο πρώτος ήταν η απουσία των ιδιωκτητων) της κατάρρευσης των σοσιαλιστικών καθεστώτων ήταν ακριβώς η απουσία του φορολογικού συστήματος Π. Εάν είχαν εφαρμόσει αυτό το σύστημα τότε δεν θα είχανε καταρρεύσει.
Τι γινότανε στις πρωην σοσιαλιστικές χώρες : Με το οικονομικό πλάνο, καθόριζαν ότι το τάδε
εργοστάσιο παραγωγής υφασμάτων θα βγάλει για αυτήν τη χρονιά ας πούμε 10000 τετραγωνικά
μέτρα ύφασμα. Γινότανε η γενική συνέλευση του εργοστασίου αποφάσιζαν όλοι ότι πρέπει να
πιάσουμε αυτό το πλάνο μέσα σε αυτό το χρονικό διάστημα. Άρχιζαν να δουλεύουν με αυτοθυσία οι
εργάτες, όλοι οι εργαζόμενοι και πράγματι βγάζανε τα 10000 τ.μ και με το παραπάνω, δηλ. ίσως όχι σε ένα χρόνο αλλά σε 11 μήνες η δεν βγάζανε μόνο 10000 τ.μ. σε ένα χρόνο, αλλά 12000 τ.μ. Αντί να τους συγχαρούνε, την άλλη χρονιά κάποιοι γραφειοκράτες, από τα υψηλά ιστάμενα κλιμάκια του Υπουργείου, στο ίδιο εργοστάσιο, με τα ίδια μηχανήματα, τους ανέβαζαν την «νόρμα», τους λέγανε ότι στον επόμενο χρόνο θα βγάλετε 13000 τ.μ Οι εργάτες θεωρούσαν τον εαυτό τους εξαπατημένο, με ποια όρεξη να ξαναρχίσουν την παραγωγή; Την επόμενη χρονιά από εκδίκηση και μόνο βγάζανε 9000 τ.μ. Το φορολογικό σύστημα που ίσχυε, δεν έδινε κανένα σχεδόν κίνητρο στους εργαζομένους.
Ας περάσουμε τώρα στην εξέταση του πιο κρίσιμου ζητήματος, ενός ζητήματος που χρειάζεται πολύ τόλμη να το πει κανείς ευθέως !
Στο νέο αυτό κοινωνικό σύστημα θα υπάρχει εκμετάλλευση ανθρώπου από άνθρωπο ;
Ο Μαρξ έγραφε από την Αγγλία το Μάη του 1875 για την μεταβατική ίσως εποχή: « Εδώ έχουμε να κάνουμε με μια κομμουνιστική κοινωνία, όχι όπως έχει εξελιχθεί πάνω στη δική της βάση, αλλά αντίθετα όπως ακριβώς προβάλλει από την καπιταλιστική κοινωνία, με μια κομμουνιστική κοινωνία, επομένως, που από κάθε άποψη, οικονομικά, ηθικά, πνευματικά, είναι γεμάτη με τα σημάδια της παλιάς κοινωνίας, που από τους κόλπους της βγήκε.».( Μαρξ, Κριτική στο πρόγραμμα της Gotha, σελ. 2).
Η απάντηση μας πρέπει να είναι ξεκάθαρη. Στο μεταβατικό στάδιο υπάρχει εκμετάλλευση, αλλά θα είναι τελείως διαφορετική η θέση των εργαζομένων απέναντι στον νέο ιδιοκτήτη, οι εργαζόμενοι θα βρίσκονται, θα μιλάνε από θέση ισχύος, γιατί εδώ ο νέος ιδιοκτήτης θα αναγκάζεται να γίνει διαλλακτικός προς τους εργαζομένους λόγω ακριβώς του περιορισμού της χρονικής διάρκειας που θα μπορεί να είναι αφεντικό. Ύστερα ο κάθε εργαζόμενος θα έχει κάθε λογο να ελπίζει ότι και αυτός μετά τη λήξη της θητείας του σημερινού αφεντικού η του αυριανού αφεντικού, (ανάλογα με την ηλικία του εργαζομένου) μπορεί να γίνει ο ίδιος αφεντικό. Αν σήμερα έχει υπερβολικές απαιτήσεις σαν εργαζόμενος, αύριο όταν ίσως γίνει αφεντικό, οι άλλοι εργαζόμενοι θα βρουν τρόπο να του το υπενθυμίσουν. Η απόκτηση ταξικής συνειδησης δεν περιορίζεται στην τωρινή του ταξική θέση αλλά επεκτείνεται και στη μελλοντική του ίσως ταξική θέση, αναβαθμιζόμενη από ταξική σε κοινωνική συνείδηση ! Και αυτό λέει πολλά !
Αλλάζει και η συμπεριφορά του εργαζόμενου προς το ευρύ κοινό όπως λέμε, γιατί ακριβώς ελπίζει ότι αύριο ίσως γίνει αφεντικό, και καλό θα είναι από σήμερα να αποκτήσει σαν εργαζόμενος καλή φήμη, και επιπλέον να αποκτήσει επιστημονική κατάρτιση πάνω στο αντικείμενο που τον ενδιαφέρει. Αλλάζει επίσης η σχέση του ιδιοκτήτη μας με το ευρύ καταναλωτικό κοινό, ακριβώς λόγω του αμείλικτου του χρόνου.
Με το νέο αυτό κοινωνικό σύστημα πετύχαμε τα εξής : Κατακερματίσαμε πρώτον, την τάξη των κεφαλαιοκρατών γιατί τα μέλη της νέας «άρχουσας τάξης», σαν ιδιοκτήτες, δεν θα έχουν καμιά συνοχή μεταξύ τους, ο ένας θα θέλει ένα χρόνο να αποχωρίσει, από τον έναν κλάδο όπου ήταν ιδιοκτήτης μέχρι τώρα, και από την τάδε περιοχή, ο άλλος δυο χρόνια να αποχωρήσει από τον άλλο κλάδο, κλπ.. Δεν θα έχουν καν τα χρονικά περιθώρια να «συνωμοτήσουν». Από την άλλη πλευρά, κατακερματίσαμε και την εργατική τάξη, κεντρίζοντας το ενδιαφέρον των μελών της εργατικής τάξης, λέγοντας τους ότι αύριο μπορεί να γίνεις ιδιοκτήτης μιας παραγωγικής μονάδας. Τη δυνατότητα να γίνει κάποιος ιδιοκτήτης την παρέχουμε και στους ανθρώπους του κρατικού μηχανισμού, να γίνουν και αυτοί ιδιοκτήτες λοιπόν, επιτυγχάνοντας έτσι να τους ξετρυπώσουμε από τα γραφεία τους, να αναμετρηθούνε και αυτοί στο στίβο της παραγωγής, δηλαδή κατακερματίζουμε και την τάξη των γραφειοκρατών. Εξασφαλίσαμε με κοινωνικά μέσα την κοινωνική εγρήγορση, γιατί έχουμε χιλιάδες υποψηφίους σε διαφορετικό ο καθένας τους κλάδο που θα περιμένουν, πως και πως, να γίνουν ιδιοκτήτες, που δεν θα επιτρέψουν ποτέ μια συγκεκριμένη «φουρνιά», μια συγκεκριμένη "σειρά" να ριζώσει σαν μια κοινωνική τάξη που κατέχει τα μέσα παραγωγής! Καταστήσαμε περιττή κάθε μορφή Δικτατορίας του Προλεταριατου ! (Η Δικτατορία του Προλεταριάτου ένα σκοπό και μόνο είχε, να εξασφαλίσει την κοινοκτημοσύνη των μέσων παραγωγής στις χώρες όπου επικράτησε. Όταν η ζωή απέδειξε ότι η κοινοκτημοσύνη ήταν τόσο πολύ όλων που δεν ήταν κανενός τότε και η Δικτατορία του Προλεταριάτου δεν είχε κανένα νόημα ύπαρξης) !
Πετύχαμε τέλος να επανδρώσουμε τα μέσα παραγωγής με ιδιοκτήτες πολύ πιο κατάλληλους, πιο ειδικευμένους απ ότι είναι οι σημερινοί ιδιοκτήτες. Με το νέο σύστημα
Καταστήσαμε αδύνατον τον διαχωρισμό των κοινωνικών τάξεων. Φθάσαμε σε μια αταξική κοινωνία Η κοινοκτημοσύνη των μέσων παραγωγής αποκτά νέο νόημα, περνάει από το στατικό, στο δυναμικό της στάδιο !
Το μεγαλύτερο ανθρώπινο δικαίωμα δεν είναι ούτε η αστική ελευθερία του εκλέγειν και εκλέγεσθαι, ούτε το δικαίωμα της ελεύθερης έκφρασης της γνώμης! Απάνθρωπο βέβαια να μην μπορείς να μιλήσεις αλλά υπάρχει κάτι ακόμα χειρότερο. Να σε αφήνουν να μιλήσεις και να μην σου δίνει σημασία κανένας. Το μεγαλύτερο δικαίωμα είναι το δικαίωμα του παραγειν είτε πρόκειται για υλικά είτε για πνευματικά αγαθά. Με το νέο σύστημα δίνεται το δικαίωμα του παραγειν, παραχωρειται σε πολλαπλάσιο αριθμό ανθρώπων απ ό,τι σήμερα, αυτό είναι Δημοκρατία.
Η Δημοκρατία αρχίζει λέμε ακόμη μια φορά, από το δικαίωμα πρώτα απ όλα του «δημιουργειν»
Μένουν τώρα κάτι μικρές λεπτομέρειες, που θα βρεθούν τα χρήματα, τα κτήρια, ο εξοπλισμός της επιχείρησης κλπ. Σε σοσιαλιστικό κράτος αυτό λύνεται πολύ πιο εύκολα απ ό,τι σε ένα καπιταλιστικό.
Τώρα μπορούμε να διαλέξουμε αν σε μια κεφαλαιοκρατική κοινωνία, το μετασχηματισμό της κοινωνίας θα τον κάνουμε μέσα στα πλαίσια του αστικού κράτους παίρνοντας υπ όψη και το «δίκαιο των αστών», δηλ. να μετασχηματίσουμε την κοινωνία μας σταδιακά, χωρίς να θίξουμε τις υπάρχουσες κεφαλαιοκρατικές παραγωγικές μονάδες, απλώς να τις αφήσουμε να σβήσουν στο πέρασμα του χρόνου ( ας τους κάνουμε μια πρόταση !), η πρώτα θα εγκαθιδρύσουμε τη σοσιαλιστική εξουσία και μετά θα περάσουμε στο μετασχηματισμό της κοινωνίας. Αυτό είναι ένα άλλο ζήτημα. «Οι άνθρωποι δημιουργούν την ίδια τους την ιστορία, την δημιουργούν, όμως, όχι όπως ακριβώς τους αρέσει . Δεν τη δημιουργούν κάτω από περιστάσεις που διάλεξαν οι ίδιοι, αλλά κάτω από περιστάσεις άμεσα αντιμέτωπες, δοσμένες και μεταφερμένες από το παρελθόν ». Μαρξ-Η 18η Μπρυμαιρ του Λουδοβίκου Βοναπάρτη- Σελ.15
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου