Ο διαχωρισμός Κράτους και Επιχείρησης

Προκαταβολικά πρέπει να πούμε ότι αν επιτύχει αυτός ο διαχωρισμός, τότε περνάμε αυτόματα, σ’ ένα εντελώς νέο, κοινωνικό και οικονομικό σύστημα! Νομίζω ότι αυτό είναι και το μεγάλο ζητούμενο των ημερών μας!

 Έχουμε μια τεράστια εμπειρία από τα προηγούμενα κοινωνικά συστήματα, γνωρίζουμε πότε το Κράτος έπαιξε θετικό και πότε αρνητικό ρόλο στην ανάπτυξη των κοινωνιών, πότε ήταν μοχλός ανάπτυξης και πότε τροχοπέδη, πότε ήταν, γενικά, στην υπηρεσία της μιας ή της άλλης τάξης! Τα ίδια ακριβώς ισχύουν και για το έτερον ήμισυ, την Επιχείρηση.

  Εκείνο όμως που δεν έχει απασχολήσει ποτέ μέχρι σήμερα, όχι μόνο τους πολιτικούς, αλλά και τους οικονομολόγους - ίσως γιατί δεν «σκέφτονται με το δικό τους μυαλό» - είναι ειδικά η ομιχλώδης και υποκριτική σχέση που διέπει το ζεύγος  Κράτος- Επιχείρηση, σχέση που κατά την γνώμη μου, είναι η αιτία όλων των δεινών!

Πότε ακριβώς, πού και πως ξεκίνησε αυτός ο «δεσμός», μεταξύ Κράτους και  Επιχείρησης είναι ζήτημα που αφορά βέβαια τους ιστορικούς. Ωστόσο μπορούμε να πούμε με βεβαιότητα, οτι αυτός ο «δεσμός» είναι πολύ πιο παλιός απ’ ότι ο «δεσμός» Κράτους και Εκκλησίας (άλλος αμαρτωλός δεσμός αυτός).

  Πρέπει να πούμε επίσης, ότι Κράτος και Επιχείρηση, λίγες φορές ζήσανε αρμονικά,  η «συμβίωση» τους, οι σχέσεις τους, ήταν τις περισσότερες φορές , όχι μόνο ομιχλώδεις και υποκριτικές, όπως γράφω παραπάνω, αλλά και θυελλώδεις και πέρασαν από σαράντα κύματα! Πότε εκβίαζε το Κράτος την Επιχείρηση, πότε αντίστροφα, πότε «απατούσε» η Επιχείρηση το Κράτος, πότε αντίστροφα, πότε το Κράτος είχε το πάνω χέρι, πότε η Επιχείρηση!

Φιλοσοφικά αν προσεγγίσουμε το ζήτημα, βλέπουμε ότι η αντίθεση-σύγκρουση αυτή,  πηγάζει από το γεγονός ότι η Επιχείρηση αποτελεί, αντιπροσωπεύει το άτομο, την μονάδα, ενώ το Κράτος αποτελεί, αντιπροσωπεύει το όλον, το σύνολον, την κοινωνία, και αντιθέσεις ανάμεσα στα δύο αυτά μέρη πάντοτε υπήρχαν. 

  Η σημερινή  παγκόσμια οικονομική κρίση επιβάλει ίσως περισσότερο από κάθε άλλη φορά να εξετάσουμε από την αρχή αυτό το ζήτημα!

 Η κρίση επιβάλει να τραβήξουμε μια διαχωριστική γραμμή ανάμεσα στα δύο αυτά μέρη, γιατί στις μέρες μας το Κράτος, και όχι μόνο στην Ελλάδα, αλλά σχεδόν σ’ όλον τον κόσμο, είναι σε δεινή θέση, και αυτό με μαθηματική ακρίβεια, θα συμπαρασύρει και την Επιχείρηση. Τα πάντα είναι αλληλένδετα! Το πότε, πως και πού πρέπει να γίνει αυτός ο διαχωρισμός θα το δούμε παρακάτω.

Αλλά ας βρούμε πρώτα τι ενώνει τα δύο!

Σ ένα παλαιότερο άρθρο, έγράφα: [..Δεν υπάρχει πουθενά στο ζωικό (ούτε στο φυτικό) βασίλειο περίπτωση όπου ένας οργανισμός Άλφα να θρέφει έναν άλλο οργανισμό Βήτα και ταυτόχρονα ο Βήτα να θρέφει τον Άλφα οργανισμό]. 

Αν θελήσουμε να περιγράψουμε με όρους βιολογίας τη σχέση που διέπει σήμερα το Κράτος και την Επιχείρηση, θα πρέπει να πούμε ότι συνδέονται μεταξύ τους με έναν αμφίδρομο, διπλής διευθύνσεως αφαλό. Αυτό και μόνο τα λέει όλα, δείχνει ότι έχουμε να κάνουμε με κάτι μη φυσιολογικό! Τέτοιος αμφίδρομος αφαλός δεν υπάρχει στην φύση, στο ζωικό βασίλειο... και κάτι ακόμη:  Ένας αφαλός συνδέει δυο οργανισμούς μόνο για ένα χρονικό διάστημα, ποτέ επ’ άπειρον. Εδώ είμαστε! Αν ένας παρόμοιος, ένας τέτοιος αμφίδρομος αφαλός υπάρχει και στην σχέση Κράτους και Επιχείρησης, τότε μπορούμε να πούμε ότι έχουμε να κάνουμε με κάτι πολύ παράξενο! Έχουμε να κάνουμε με ένα φαινόμενο, που γεννά αρρωστημένες οικονομικές (και κοινωνικές ) σχέσεις, που γεννά αρρωστημένες πολιτικές, αρρωστημένα καθεστώτα, που γεννά αρρωστημένα κόμματα! Πρέπει λοιπόν, κάποτε να κόψουμε αυτόν τον αφαλό!

Αν παραδεχτούμε ότι το Κράτος θρέφεται με κάποιον αφαλό, ο αφαλός αυτός δεν ξεκινάει από τον Άρη, ξεκινάει προφανώς από εδώ κάπου, ξεκινάει από τον «πλακούντα» της κοινωνίας, πιο συγκεκριμένα πρέπει να ξεκινάει από μια-δύο  κοινωνικές  τάξεις! 

Πρώτα θρέφεται και μετά θρέφει, αν υποθέσουμε, ότι θρέφει! Αν υποθέσουμε ότι μέσω του αφαλού ρέει π.χ νερό, πρέπει να εντοπίσουμε την πηγή, ας πούμε το πηγάδι, να δούμε ποιοι άνθρωποι το βγάζουν, από τα βάθη της γης, ποιές τάξεις, να δούμε την αξία αυτών των ανθρώπων και πόση υπεραξία βγάζουν, να δούμε μήπως αυτή η υπεραξία ειναι το υλικό που ρέει, που πηγαινοέρχεται, προς την μία η την άλλη κατεύθυνση.

  Ένα πράγμα που πρέπει να καταλάβουν οι πάντες, κι αν ακόμη δεν μπορούν να καταλάβουν τίποτε άλλο, είναι ότι υπεραξία, μόνο ο άνθρωπος μπορεί να παράξει, κανένας άλλος, ούτε ο ίδιος ο Θεός (τα έχουμε ξαναγράψει αυτά)!

Αφού βρούμε τι ρέει προς την μια η την άλλη κατεύθυνση, πρέπει να εξετάσουμε αν οι δύο αυτές ποσότητες, τα δύο αυτά μεγέθη που πηγαίνουν μια δεξιά, μια αριστερά, μια πάνω, μια κάτω, αν είναι ισοδύναμα! Είναι ισόδυναμα ή όχι; Αυτή είναι  η «βασιλική» ερώτηση. Αν είναι  ισοδύναμα, τότε αυτή η διαδρομή, αυτό το πήγαινε-έλα δεν έχει κανένα νόημα. Αν όχι, αν δεν είναι ισοδύναμα, τότε κάτι άλλο συμβαίνει! Πρέπει να βρούμε πόση είναι η διαφορά, και που πάει, που χάνεται αυτή η διαφορά, που γίνεται η εκτροπή, σ’ αυτήν την aller-retour διαδρομή!

Αν αυτό το ερώτημα το «προβάλουμε» σε Ευρωπαϊκό επίπεδο, τότε θα πρέπει να δούμε αν ένας τέτοιος, μη φυσιολογικός αφαλός, συνδέει και τα κράτη μέλη της περιφέρειας με το Κέντρο της Ε.Ε. 

Η επίκληση της βιολογίας στην εξέταση του θέματος μας, δεν είναι τυχαία! Οι πολιτικές και κοινωνικές επιστήμες, εκατοντάδες χρόνια τώρα, μελετούν τις κοινωνίες των ζώων, και βγάζουν πολύτιμα συμπεράσματα για την οργάνωση όχι μόνο αυτών των κοινωνιών αλλά και για την ανθρώπινη κοινωνία! Ένα παράδειγμα: Χιλιάδες μέλισσες, κουβαλάνε τροφή, γύρη, για να τραφούν το χειμώνα οι ίδιες, να τραφεί, και να γεννήσει η βασίλισσα τους (να τραφούν και οι κηφήνες), αλλά πουθενά δεν έχουμε δει τη βασίλισσα (και τους κηφήνες) να θρέφουν τις μέλισσες! Σε περιόδους μάλιστα δύσκολες, οι μέλισσες σκοτώνουν τους κηφήνες! Θα μπορούσαμε να αναφέρουμε πολλά παρόμοια παραδείγματα από το ζωικό και το φυτικό Βασίλειο.

 Αλλά ας επανέλθουμε στο θέμα μας, επιστρέφοντας στην Φύση της Οικονομίας.  

Μέχρι εδώ καλά πάμε! Αν κοπεί αυτός ο αφαλός σημαίνει ότι πρέπει να βρούμε άλλον τρόπο να θρέψουμε το Κράτος και αυτό όχι επ’ άπειρον αλλά για ένα διάστημα, μέχρι να μπορέσει να σταθεί στα πόδια του, γιατί σήμερα, εδώ, σε αυτό το στάδιο που βρισκόμαστε, πρέπει να πούμε ότι δεν μπορεί ΑΚΟΜΗ το Κράτος να ζήσει χωρίς την Επιχείρηση, και η Επιχείρηση χωρίς το Κράτος! Αργότερα το Κράτος θα περάσει στο στάδιο της αυτοσυντήρησης του, μέχρι να επέλθει ο μαρασμός του, να γεράσει!!!

Η αυτοσυντήρηση του Κράτους, είναι ένα ζήτημα που αξίζει ένα ξεχωριστό άρθρο!

Για το μαρασμό του, έχουν γραφτεί χιλιάδες βιβλία. Εμείς εδώ ας ασχοληθούμε με την πρώτη φάση, το κόψιμο του αφαλού!

  Η μεγαλύτερη προσφορά του κράτους πρέπει να είναι ο κεντρικός σχεδιασμός της οικονομίας. Είναι αδιανόητη η λειτουργία μιας οικονομίας χωρίς κεντρικό σχεδιασμό! Αυτά που ακούμε περί οικονομίας της αγοράς, περί ελεύθερης οικονομίας, και κάτι παρόμοια, είναι ανατριχιαστικά. Ας ανατρέξουμε ξανά στο ζωικό βασίλειο, για ένα παράδειγμα: Ελεύθερη οικονομία σημαίνει ότι όλα τα μικρά ψαράκια μπορούν να κολυμπούν ελεύθερα μπροστά στο ανοιχτό στόμα του κάθε καρχαρία! Ο διαχωρισμός αυτός, με κεντρικό σχεδιασμό πρέπει να γίνει ΣΤΑΔΙΑΚΑ.

Όπως θα κατάλαβαν οι αναγνώστες, αυτός ο αφαλός, είναι το υπάρχον φορολογικό μας σύστημα! Αυτόν τον αφαλό πρέπει να κόψουμε.
Με την σταδιακή και εθελοντική εφαρμογή του Νέου Φορολογικού Συστήματος, θα ξεκινήσει μια διαδικασία για τη δημιουργία χιλιάδων πραγματικά ανεξάρτητων από το κράτος μικρών, ευέλικτων επιχειρήσεων, καθώς επίσης θα ξεκινήσει και μια αντίστροφη πορεία, διαφορετική από αυτήν που έχουμε γνωρίσει μέχρι σήμερα, και που δεν ήταν τίποτε άλλο παρά η συγκέντρωση του παραγωγικού ιστού της χώρας, σε λίγα χέρια! Αυτό πληρώνουμε σήμερα.

βλέπε:

http://www.vostiniotismos.blogspot.gr/2011/11/blog-post.html#more

Υ.Γ: Αν γίνει ο διαχωρισμός Κράτους και Επιχείρησης, αυτόματα λύνεται και το ζήτημα του διαχωρισμού Κράτους και Εκκλησίας, για τον απλούστατο λόγο ότι η Εκκλησία, τα μοναστήρια και τα λοιπά, στις μέρες μας δεν είναι τίποτε άλλο παρά αρκετά προσοδοφόρες Επιχειρήσεις. 

Βοστινιώτης Παναγιώτης

Οικονομολόγος

26-9-2013